Δυο παιδιά να παίζουν στο γκαζόν. Να χορεύουν, να γελούν και να τραγουδούν! Η μικρή θα ‘ταν γύρω στα τέσσερα με την ωραία της λαχανί κορδέλα και η μεγάλη γύρω στα εφτά. Είχε κάτι αστεία, πεταχτά αυτάκια. Παραπέρα υπήρχαν κάτι κούνιες κι εγώ απολάμβανα με την παρέα μου κάτι λαχταριστά μπριζολάκια σε μια ταβέρνα στο όμορφο νησί.
«Δεν είναι απίστευτη εικόνα; Δύο παιδιά που επιτέλους παίζουν!» σκέφτηκα και μοιράστηκα τη σκέψη μου με την παρέα με μιας. Κάτσαμε όλοι κανένα τρίλεπτο και τα χαζεύαμε σαν χάνοι. Μας φάνηκε σαν εικόνα μιας άλλης εποχής. Κοιτούσαμε τα παιδιά χαμογελαστοί και σχεδόν τα θαυμάζαμε.
Έπειτα έριξα μια ματιά τριγύρω. Παρέες βουτηγμένες σε γκουρμέ πιάτα να τσουγκρίζουν ποτήρια και να ανεβάζουν stories, γονείς σε κινητά να σχολιάζουν ειδήσεις και να ανεβάζουν τόνους, παιδιά… μικρά παιδιά με τάμπλετ ανά χείρας κολλημένα στην οθόνη να παίζουν και να μην έχουν φάει ούτε μια μπουκιά.
Τότε θυμήθηκα το μικρό ξαδερφάκι μιας καλής μου φίλης που είχε έρθει επίσκεψη στο σπίτι της μαζί με τους γονείς του. Έτυχε να ‘μαι εκεί κι εγώ. Ο μικρός ήρθε στο σπίτι με μια σχολική τσάντα μέσα στο κατακαλόκαιρο. Έπαθα σοκ! Σκέφτηκα «Μα τι διαβαστερό παιδί, ποιος ξέρει τι θα βγάλει από ‘κει μέσα! Κανάν Αριστοτέλη;!». Μου είχε πει η μητέρα του πως ήταν άριστος μαθητής, αλλά κάτι τέτοιο δεν το περίμενα.
Ο μικρός, χαιρέτησε δειλά και σε κλάσματα δευτερολέπτων με το κεφάλι σκυμμένο πήγε κι έπιασε μια θέση κοντά στο παράθυρο. Άνοιξε τη τσάντα, έβγαλε ένα μίνι λάπτοπ και κάτι τεράστια ακουστικά και χάθηκε στον κόσμο του. Έπαιζε ένα παιχνίδι online και σε όλη τη διάρκεια που παρέμεινε «μαζί μας» το μόνο που ακουγόταν από το μέρος του ήταν κάτι «Πωωωω…», «Έλα τώρα!», «Θα σε σκοτώσω!».
Κοίταξα τη φίλη μου φανερά σαστισμένη… Έπειτα έμαθα πως ο μικρός προσπαθούσε σχεδόν ψυχαναγκαστικά να είναι άριστος σε όλα τα μαθήματα στο σχολείο, στο φροντιστήριο και τέλειος στις εξωσχολικές δραστηριότητες με το έπαθλό του να είναι να περνά όση ώρα ο ίδιος θέλει στα παιχνίδια και τον «μαγικό» του κόσμο. Δε σχολίασα κάτι… Δεν ήθελα να φέρω κανένα σε δύσκολη θέση και κυρίως τη μητέρα του που ήταν όλο «Ο Γιωργάκης είναι άριστος! Ο καλύτερος της τάξης του» και «Κοίτα και πόσο καλά τα πηγαίνει και με την τεχνολογία ο Γιωργάκης!». Ναι ναι κυρία μου… παιδί θαύμα.
Μετά από λίγο τα μάτια μου στράφηκαν ξανά στα παιδιά στο νησί. Να χορεύουν, να γελούν και να τραγουδούν. Ένας αντίστοιχος μικρός Γιωργάκης, άφησε το τάμπλετ και πήγε δειλά προς το μέρος τους να παίξει κι αυτός. Το κρυφτό ξεκίνησε. Ο αντίστοιχος «Γιωργάκης» που στην αρχή ήταν διστακτικός και με πρόσωπο σκοτεινιασμένο, τώρα σα να φώτισε… Τώρα δε ψάχνει να κρυφτεί! Τον έπιασε μόλις η μικρή με τη λαχανί κορδέλα. Είναι χαρούμενος και γελά. Παίζει! Κοιτώντας αυτήν την εικόνα σκέφτηκα πως… υπάρχει ελπίδα.
Είμαι σίγουρη πως υπάρχει ελπίδα. Καλή η τεχνολογία, καλό το gaming, καλά τα skills που αποκτάς με την πλοήγηση, όμως… σαν το αληθινό παιχνίδι δεν έχει. Σαν την αληθινή ζωή δεν έχει. Σαν την επαφή, το άγγιγμα, το να πέσεις στο χώμα την ώρα που τρέχεις και αντί να βάλεις τα κλάματα, να ψοφήσεις στα γέλια γιατί απλά σαν μικρό παιδί περνάς καλά, επίσης δεν έχει. Γονείς… όρια. Όλο το «παιχνίδι» είναι πάνω σας.
Ένας από τους σκοπούς του CSI Institute είναι η άμεση, έγκυρη και έγκαιρη ενημέρωση όλων των πολιτών. Πάντα κοντά σας για ενημέρωση και επαγρύπνηση.