Απώλεια και ψυχικό τραύμα

Γράφει η Πόλυ Κεφάλα, ψυχολόγος-επικοινωνιολόγος

Ένα από τα χειρότερα και πιο καταστροφικά γεγονότα ζωής είναι ο θάνατος ενός παιδιού και όταν γίνεται αναφορά σε αυτοκτονία. Είναι τρομερά δύσκολο για τους γονείς σε όποια ηλικία και αν βρίσκεται το παιδί τους να αποδεχτούν την κατάσταση, το μόνο που κυριαρχεί στη σκέψη των γονιών είναι «γιατί…;», «τι δεν έκανα…;».

Υπάρχουν φορές που αυτό το « γιατί» μπορεί να μην απαντηθεί ποτέ, η θλίψη από το πένθος είναι μακροχρόνια, έντονη και ο πόνος πάντα θα υπάρχει. Οι γονείς κατακλύζονται από έντονα συναισθήματα και υπάρχει δυσκολία να κατανοήσουν τι έχει συμβεί. Η οικογένεια που έχει βιώσει ένα τέτοιο γεγονός, ειδικά εάν υπάρχουν και άλλα παιδιά και εκείνα βιώνουν ένα μονοπάτι που όλα είναι θολά, υπάρχει σύγχυση και φόβος. Τέτοια γεγονότα καταστρέφουν το δρόμο της ζωής, όμως η ελπίδα δεν θα πρέπει να σταματάει ειδικά για τα παιδιά ότι θα βρουν πάλι έναν δρόμο με αξίες δικές τους, δύναμη και πίστη στα θέλω τους.

Η στήριξη στις οικογένειες είναι σημαντική, η αυτοκατηγορία και η ενοχή είναι σημαντικό να μείνουν «πίσω», η υποστήριξη από ειδικούς σε αυτές τις περιπτώσεις είναι σημαντική και απαραίτητη.

«Δε χρειάζεται να συνεχίσεις να πονάς με αυτούς τους τρόπους, ο πόνος  θα υπάρχει,
όχι όμως με τον τρόπο της ενοχής.»