Σίγουρα ζούμε σε μία εποχή πιο προοδευτική από ότι στο παρελθόν. Μία εποχή στην οποία κυριαρχούν κινήματα για τα δικαιώματα μειονοτικών ομάδων και η κοινωνία θέλει να στηρίξει τους πιο αδύναμους κρίκους της. Θα περίμενε κανείς λοιπόν να έχουν πάψει να συμβαίνουν ρατσιστικά εγκλήματα. Ωστόσο, κάτι τέτοιο απέχει από την πραγματικότητα παρασάγγας.
Πρόσφατο παράδειγμα αποτελεί η μαζική δολοφονία 10 ατόμων μαύρης φυλής σε σουπερμάρκετ στο Buffalo των ΗΠΑ. Το κίνητρο αυτού του αποτρόπαιου εγκλήματος ήταν ρατσιστικό μίσος για τη φυλή αυτών των ανθρώπων. Αυτό δεν είναι ούτε το πρώτο, ούτε το τελευταίο περιστατικό. Πολλοί θα θυμούνται τη δολοφονία του George Floyd, μετά από την οποία ξεκίνησε το κίνημα Black Lives Matter. Αυτό το κίνημα εξαπλώθηκε ευρέως στην τηλεόραση, στο ραδιόφωνο, στη λογοτεχνία και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Πέρα από αυτά πολλά ακόμα εγκλήματα μίσους, τα οποία δεν βλέπουν πάντα το φως της δημοσιότητας συμβαίνουν καθημερινά. Άνθρωποι πέφτουν θύματα βίας ή ακόμα και δολοφονούνται επειδή έχουν διαφορετικό φύλο, διαφορετική φυλή, θρησκεία ή σεξουαλικό προσανατολισμό. Όλα αυτά μας κάνουν να αναρωτηθούμε ποια είναι τα βαθύτερα αίτια που ωθούν κάποιους ανθρώπους σε αυτές τις πράξεις και τι μέτρα μπορούμε να λάβουμε ως κοινωνία για να τα αντιμετωπίσουμε.
Αρχικά είναι πολύ σημαντικό να αναγνωρίσουμε την ύπαρξη της προκατάληψης και των ρατσιστικών πεποιθήσεων που έχουμε εμείς οι ίδιοι. Μπορεί να θεωρούμε ότι ποτέ δεν θα κάναμε τίποτα ρατσιστικό, αλλά ορισμένες καταστάσεις να βγάζουν στην επιφάνεια υποκείμενα ρατσιστικά συναισθήματα. Συχνά πρόκειται για πεποιθήσεις και στάσεις που υπάρχουν και μέσα στην οικογένεια και αποκτήθηκαν από τους γονείς. Σε αυτές τις περιπτώσεις είναι καλό να γίνεται μία αναθεώρηση και αμφισβήτηση αυτών που θεωρούμε ότι ξέρουμε και να επαναπροσεγγίσουμε το θέμα με πιο ανοιχτή ματιά. Υπάρχουν πολλά επιμορφωτικά προγράμματα και σεμινάρια τα οποία είναι αφιερωμένα στη διαπολιτισμική εκπαίδευση, στη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση και στην ψυχολογία εν γένει που είναι σίγουρα εποικοδομητικό να παρακολουθήσει κάποιος.
Κάτι που είναι επίσης καίριας σημασίας είναι η εκπαίδευση. Μέσω της εκπαίδευσης διαμορφώνονται νέοι άνθρωποι, νέα μυαλά που θα γίνουν σε μερικά χρόνια λειτουργικά μέλη της κοινωνίας. Σκοπός λοιπόν της εκπαίδευσης δεν πρέπει να είναι η στείρα γνώση, αλλά η διαμόρφωση χαρακτήρων, ηθικών αξιών και σεβασμού στον συνάνθρωπο. Ο σεβασμός στη διαφορετικότητα είναι πολύ σημαντικό να καλλιεργείται από μικρή ηλικία στα παιδιά μέσω της εκπαίδευσης και της οικογένειας. Τα παιδιά θα πρέπει να μαθαίνουν ότι πέρα από τις επιφανειακές διαφορές της εμφάνισης, του χρώματος, του φύλου είμαστε όλοι ίδιοι επί της ουσίας και άξιοι του ίδιου σεβασμού.
Η επικοινωνία και αλληλεπίδραση με άτομα από διαφορετικές ομάδες είναι επίσης σημαντική, καθώς τίποτα δεν μπορεί να αντικαταστήσει την πρόσωπο με πρόσωπο επικοινωνία. Αν ένα άτομο είναι ανοιχτό σε αυτή την επικοινωνία θα διαπιστώσει ότι είναι περισσότερα αυτά που τον ενώνουν με τα άλλα άτομα παρά αυτά που τον χωρίζουν. Η άγνοια και ο φόβος για το άγνωστο ή το μη οικείο υπήρχε από αρχαιοτάτων χρόνων και εξακολουθεί να υπάρχει ακόμα και σήμερα. Με το άνοιγμα όμως στο διαφορετικό και την αποδοχή του διαλύεται αυτό το πέπλο του αγνώστου και μπορεί και ο ίδιος ο άνθρωπος να ανακαλύψει πράγματα για τον εαυτό του.
Ο σεβασμός και η αποδοχή του άλλου, ανεξαρτήτως των διαφορών μας, είναι αυτό που μας κάνει εν τέλει περισσότερο ανθρώπους.
Ονομάζομαι Δήμητρα Ασημάκη, είμαι πτυχιούχος του τμήματος Φιλοσοφίας-Παιδαγωγικής και Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών και τελειόφοιτη φοιτήτρια του τμήματος Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Με ενδιαφέρει η παροχή βοήθειας και υποστήριξης σε εφήβους και ενήλικες όσον αφορά τη σχέση με το διαδίκτυο και άλλα θέματα ψυχολογικής φύσεως. Αυτή την περίοδο πραγματοποιώ την πρακτική μου άσκηση στο CSI Institute, όπου ασχολούμαι με την αρθρογραφία και την παροχή τηλεφωνικής υποστήριξης.