31 Ιούλ
Ανθρώπινες Σχέσεις, Ψυχική υγεία

Τα αληθινά restarts δεν είναι κομψά. Είναι χάλια, πονάνε αλλά…αξίζουν

Aπό την Καλλιόπη Ιωάννου,

Θέλω ένα restart, σαν αυτά που βλέπω στις ταινίες!

Ξέρετε, τότε που ο πρωταγωνιστής ή η πρωταγωνίστρια φτάνει πάτο και ξαφνικά αντιλαμβάνεται ότι πρέπει να κάνει restart. Και η αφύπνιση της συνείδησής τους γίνεται με ένα υπέροχο μοντάζ, συνοδευόμενο από εξαιρετική μουσική υπόκρουση, αποδεικνύοντας σε εμάς, το κοινό, όλους εκείνους τους τρόπους με τους οποίους η ζωή τους άλλαξε προς το καλύτερο.

Βρίσκουν μία υπέροχη δουλειά, αφού πρώτα έχουν στείλει μερικά μόνο βιογραφικά, ένας αναπάντεχος καφές στο μαγαζί της γειτονιάς καταλήγει σε γνωριμία με τον έρωτα της ζωής τους, παρατούν το απαίσιο διαμέρισμά τους και ξαφνικά μετακομίζουν σε υπερπολυτελή σπίτια που κατά κάποιον τρόπο πλέον μπορούν να συντηρούν, τα βρίσκουν με τη μητέρα τους ή με τον πατέρα τους που είχαν χρόνια προβλήματα επικοινωνίας και ξαφνικά πάνε όλοι μαζί εκδρομές. Και όλα αυτά μόνο σε διάστημα μερικών μόνο εβδομάδων.

Και μόλις το μοντάζ πλησιάζει προς το τέλος, παρακολουθούμε τον πρωταγωνιστή ή την πρωταγωνίστρια να στέκεται μπροστά από τα σταυροδρόμια του παρελθόντος και να αναπολεί πίνοντας μαργαρίτα.

Reality check, please!

Τα αληθινά restarts δεν είναι έτσι. Απέχουν πολύ από αυτό. Δεν υπάρχει μοντάζ, δεν υπάρχει μουσική, δεν υπάρχει κανένας να κόψει την ενδιάμεση σκηνή έτσι ώστε να φαινόμαστε ως εκ θαύματος από τη μία στιγμή στην άλλη ευτυχισμένοι, γαλήνιοι και ερωτευμένοι. Δεν μπορούμε να προσποιηθούμε. Δεν μπορούμε να πατήσουμε skip. Δεν μπορούμε να φωνάξουμε, «Cut!».

Στα restarts της πραγματικής ζωής, πέφτει πολύ κλάμα. Υπάρχουν τόνοι αμφιβολίας, σύγχυσης, διλημμάτων και τραυματικών γεγονότων. Υπάρχει μία μεγάλη ενδιάμεση περίοδος που η επανακοινωνικοποίηση συνοδεύεται από ερωτήματα τύπου: «ποιος/ποια είμαι;», «τι στο καλό θέλω από τη ζωή μου», «τι ακριβώς νιώθω». Υπάρχoυν και απορίες όπως: «αισθάνεται και κάποιος άλλος, όπως εγώ και αν ναι πού είναι γιατί δεν μιλάει;».

Στα restarts της πραγματικής ζωής η καρδιά ραγίζει, θρυματίζεται και την ίδια στιγμή μαζεύει τα κομμάτια της και προσπαθεί να τα ενώσει ένα προς ένα. Στα restarts της πραγματικής ζωής νιώθουμε σαν να ακροβατούμε ανάμεσα στο άτομο που θέλουμε να γίνουμε και το άτομο που είμαστε τώρα (το οποίο έχουμε σιχαθεί!). Το ένα λεπτό μπορεί να αισθανόμαστε άθλια και το άλλο να πετάμε στα σύννεφα. Και είναι μία διαδικασία αργηηηηηηή.

Και τότε, στη μέση του restart κάτι συμβαίνει. Μία λάμψη μίας νέας προοπτικής ικανής να μετακινήσει ολόκληρο τον πλανήτη από τον άξονά του. Ένας αναπάντεχος έρωτας, η πίστη σε κάποιον ή σε κάτι νέο, μία φράση από το στόμα σημαντικού ανθρώπου που μας θυμίζει πόσο αξίζουμε και τότε η παλιά πληγή, επιτέλους επουλώνεται. Κάτι μας απελευθερώνει. Κάτι μας κάνει να παραδωθούμε. Υπάρχει πλέον ένα μαλάκωμα στο σημείο που άλλοτε υπήρχαν παντού στοιβαγμένα αιχμηρά αντικείμενα. Αυτές είναι οι στιγμές που νιώθουμε να μας χτυπούν στο κεφάλι με χιλιάδες τούβλα και πούπουλα ταυτόχρονα.

Και είναι τα αληθινά restarts που μας ανοίγουν. Βγάζουν στη φόρα όλα τα επαίσχυντα πράγματα, τα μυστικά, τα όνειρα που ποτέ δεν είχαν φωνή, τις σχέσεις που μας στέρησαν, τις λέξεις που παρέμειναν άγνωστες. Τα αληθινά restarts είναι ένας καθρέφτης από τον οποίο δεν μπορούμε να κρυφτούμε. Μας αναγκάζουν να γίνουμε πραγματικοί, να είμαστε ειλικρινείς. Μας βοηθούν να συνειδητοποιήσουμε πόσο μικρούς κάνουμε τους εαυτούς μας να φαίνονται. Μας θυμίζουν όλους τους τρόπους που καταφέραμε να μας χωρέσουμε μέσα σε κανόνες, περιορισμούς και πιστεύω άλλων ανθρώπων. Όλους τους τρόπους που πρώτα, εμείς απορρίψαμε τους εαυτούς μας.

Και αλλάζουμε μόνο όταν συνειδητοποιούμε ότι τελικά πρέπει να υπάρχει και άλλος τρόπος. Όταν η εσωτερική μας αλήθεια φωνάζει τόσο δυνατά που πλέον δεν μπορούμε να βρούμε καμία άλλη δικαιολογία ούτε να πατήσουμε τον διακόπτη και να χαμηλώσουμε την ένταση.