Χτίζει σπίτια η ομόνοια, τα γκρεμίζει η διχόνοια

Ρατσισμός είναι η αντίληψη ότι οι άνθρωποι δεν είναι όλοι ίσοι μεταξύ τους, αλλά διαχωρίζονται σε ανώτερους και κατώτερους, διακρινόμενοι από το χρώμα του δέρματος, την εθνικότητα, τη θρησκεία, το φύλο, από τον σεξουαλικό προσανατολισμό κτλ.

Προκατάληψη είναι η πεποίθηση εκείνη που δεν στηρίζεται σε λογική επιχειρηματολογία, προς την οποία μάλιστα και αντιπαρατίθεται ανυποχώρητα. Υπολαμβάνεται ως μια γνώμη ή ένα σύνολο γνωμών ή ακόμα και ως ολόκληρη θεωρία η οποία έχει σχηματισθεί κατά έναν μη επιστημονικό τρόπο, αλλά και μια τοποθέτηση που περιλαμβάνει συναισθήματα όπως η περιφρόνηση και η απέχθεια. Δεν πρόκειται για άποψη, αλλά για στέρεα πεποίθηση.

Εν έτει 2022 πλέον, καταλαμβάνεται μεγάλη προσπάθεια ποικιλοτρόπως να παταχθούν διακρίσεις εις βάρος μειονοτικών ομάδων, με κινήματα όπως το «Black Lives Matter» και το «pride» να έχουν κάνει δικαίως ηχηρή την εμφάνιση τους τα τελευταία χρόνια. Και πως θα μπορούσε να μην είναι δίκαιες τέτοιου είδους διεκδικήσεις, από τη στιγμή που διεκδικούν το αυτονόητο. Ισοτιμία δηλαδή, ελευθερία και σεβασμό για κάθε πλάσμα ανεξαρτήτως χρώματος, φυλετικής ομάδας ή σεξουαλικού προσανατολισμού κ.ο.κ., ακόμα και αν πολλές φορές μας ξενίζουν ή μας φοβίζουν διαφορετικές συμπεριφορές και χαρακτηριστικά, με τα οποία είμαστε ανεξοικείωτοι.

Δυστυχώς όμως αποτελεί γεγονός ότι δε τηρούνται ίσα μέτρα και σταθμά σε ό,τι αφορά ορισμένες πεποιθήσεις και καταστάσεις. Σαν φρικιαστικός εφιάλτης εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας η διαίρεση της κοινωνίας μας. Φαίνεται σα να δημιουργούνται προοδευτικά δύο διαφορετικά και αντιμαχόμενα στρατόπεδα με την κατάσταση επ’ αυτού μόνο να χειροτερεύει. Άλλωστε είναι ίδιον της ανθρώπινης ψυχολογίας η ταύτιση και η τυφλή (και κουφή) παράδοση στις μέχρι τώρα επιλογές μας. Διαφορετικά, αισθανόμαστε ότι προδίδουμε τρόπον τινά τον ίδιο μας τον εαυτό. Αντίθετα, θα ήταν ευχής έργον να μπορούσαμε να διατηρήσουμε τα μάτια και τα αυτιά μας ανοιχτά και να αναζητάμε την αλήθεια χωρίς παρωπίδες.

Σε ό,τι αφορά το θέμα του εμβολιασμού, από τη μία η πλειονότητα του πληθυσμού εμπιστεύεται τους ειδικούς και εμβολιάζεται, τόσο για τη δική της ασφάλεια, όσο και για εκείνη των υπολοίπων. Από την άλλη, μια υπολογίσιμη μερίδα του πληθυσμού φαίνεται να διατηρεί τις επιφυλάξεις της σε ό,τι έχει να κάνει με τον συγκεκριμένο εμβολιασμό. Κάτι τέτοιο δε μπορεί παρά να μας διχάσει κοινωνικά. Αυτό που θα έπρεπε να κυριαρχεί αντ’ αυτού, είναι η σύμπνοια και ο συνολικός προβληματισμός μας, ακριβώς για την διάσχιση αυτή που προκαλείται. Το τρομακτικό βέβαια είναι, ότι δεν υπάρχει καμία πρόθεση και δεν γίνεται καμία προσπάθεια να αμβλυνθεί, πόσο μάλλον να παταχθεί, όπως θα του άρμοζε, ο εν λόγω διχασμός ούτε από τους επίσημους φορείς, ούτε και από τον καθένα μας ξεχωριστά.

Ο περισσότερος κόσμος ταυτίζεται με τη θέση του, αδιαφορώντας για την άλλη πλευρά. Αφενός όσοι έχουν κάνει το εμβόλιο, επαναπαυμένοι στην βολή που τους παρέχει το πιστοποιητικό εμβολιασμού, αγνοούν παντελώς τους περιορισμούς που βαραίνουν τους μη έχοντες κάνει το εμβόλιο, ενώ παράλληλα αποδίδουν ευθύνες στους ανεμβολίαστους για την παράταση αυτή της κατάστασης. Αφετέρου όσοι δεν έχουν κάνει το εμβόλιο, όντες θεσμικά και κοινωνικά στο περιθώριο όλο και περισσότερο, δεν φροντίζουν να ενημερωθούν σφαιρικά (κάτι που αποτελεί χρέος και ευθύνη όλων μας ανεξαρτήτως εμβολιασμού) και είτε απωθούν με κάθε τρόπο την κουβέντα (ακόμα και τη σκέψη) επί του θέματος, είτε την προκαλούν με υπερβάλλοντα ζήλο και ξεσπάνε με επιθετικότητα απέναντι στο σύστημα και στους συμπολίτες τους που φέρουν αντίθετη άποψη.

Το πιο τρομακτικό είναι ότι οι όροι «εμβολιασμένος» και «ανεμβολίαστος» έχουν πάρει τη μορφή ιδιότητας του καθενός ή ακόμα και «ταμπέλας», άξιας να χαρακτηρίσει κάποιον εντάσσοντας τον κάπου.  Η ερώτηση «έχεις κάνει εμβόλιο ;» έρχεται πλέον αμέσως μετά το  « -Γιώργος, -Μαρία χαίρω πολύ» τοποθετώντας από το πρώτο λεπτό το κάθε άτομο στη μία ή στην άλλη πλευρά. Διαιρούμεθα κοινωνικά όπως ποτέ άλλοτε. Σε αντίθεση με το φιλελεύθερο και ανεκτικό κλίμα της εποχής, σε ό,τι έχει να κάνει με το ζήτημα του εμβολιασμού η κοινωνία (και η πολιτεία) τείνει να γίνεται αμείλικτη, καλλιεργώντας τη διχόνοια σε τέτοιο βαθμό που η κατάσταση γίνεται ανυπόφορη.

Έχοντες ή μη έχοντες κάνει το εμβόλιο, άσπροι ή μαύροι ή κίτρινοι… δεν υπάρχει στην πραγματικότητα τίποτα να μας χωρίζει… ας το καταλάβουμε επιτέλους. Αποτελεί χρέος μας να  προσπαθήσουμε να δούμε, όσο κάτι τέτοιο είναι εφικτό, μέσα από τα μάτια του διπλανού μας. Ας μονιάσουμε λοιπόν και ας βάλουμε καλά στο μυαλό μας ότι μόνο συμπορευόμενοι μπορούμε να προχωρήσουμε και να προοδεύσουμε σαν ανθρωπότητα απαλλαγμένοι από τον ρατσισμό, την προκατάληψη και τους αλληλοσπαραγμούς.