Ο αποπροσανατολισμός σε όλο του το μεγαλείο

Εν έτει 2000 και 22 συμβαίνει πόλεμος. Kαι μάλιστα δίπλα μας. Πόσο μας νοιάζει πραγματικά όμως; Ή μάλλον πόσο μας νοιάζει πραγματικά σε ό,τι δεν αφορά τα δικά μας; Μας νοιάζει γιατί ακρίβυναν τα ορυκτά καύσιμα και μαζί τους λίγο πολύ και ολόκληρη η ζωή. Μας νοιάζει ενδεχομένως γιατί φοβόμαστε μην τυχόν κλιμακωθεί ο πόλεμος προς τα μέρη μας. Μας νοιάζει ίσως λίγο γιατί δε μπορούμε να πάμε διακοπές στο (μέχρι πρότινος) όμορφο Κίεβο ή στην Μόσχα…

Και δείχνουμε άλλωστε και πόσο μας νοιάζει με τις πράξεις μας. Στο efood εκτός από tip για το διανομέα, μπορεί πλέον να συνεισφέρει κανείς με κάποιο ποσό για τους πληγέντες του πολέμου. Tι άλλο; μια δυο συναυλίες αλληλεγγύης λαμβάνουν χώρα, στις οποίες μπορεί κανείς να συνεισφέρει, προσφέροντας κάποιο τρόφιμο με μακρά ημερομηνία λήξης (μακαρόνια, ρύζι κοκ). Αυτά pretty much…

Πολύ που σκοτιστήκαμε δηλαδή που άνθρωποι απλά πεθαίνουν αδίκως, είτε αυτοί είναι Ουκρανοί, είτε είναι Ρώσοι, είτε φταίνε πολύ, είτε λίγο, είτε καθόλου. Μιλάμε για χιλιάδες (μέχρι στιγμής) άμαχους νεκρούς · γυναίκες δηλαδή, παιδιά, μαθητές, ηλικιωμένοι και όχι μόνο που σκοτώθηκαν. Πολύ που συγκινηθήκαμε που χάνουν τις περιουσίες τους και τα σπίτια τους. Πολύ που μας καίγεται καρφί που πλέον το σπίτι που μεγάλωσαν, το πάρκο που πήγαιναν το σκύλο τους βόλτα, η παιδική χαρά που παίζανε, το σχολείο τους τώρα μπορεί να είναι ερείπια· που αντί για να ακούνε τα πουλάκια να κελαηδούν, ακούν σειρήνες να βαράνε και να τους ξεκουφαίνουν, παγώνοντας ακόμα περισσότερο την (ήδη παγωμένη και βομβαρδισμένη) ατμόσφαιρα. Πόσο πολύ μας ενδιαφέρει που σαν στρατιωτάκια του risk και του stratego (επιτραπέζια παιχνίδια), σαν πιόνια στο σκάκι στέλνονται στο πεδίο της μάχης συνάνθρωποι μας· νεαροί άντρες που πάνε να σκοτώσουν και να πεθάνουν για τη μαμά πατρίδα!

Με την αδιάφορη στάση μας δηλώνουμε το πόσο απάνθρωποι έχουμε γίνει πλέον. Καθιστούμε ξεκάθαρο, παραμένοντας παθητικοί, άβουλοι και άπραγοι στην ουσία, πόσο άνευροι και υπνωτισμένοι έχουμε καταντήσει, επιτρέποντας το παροντικό πόλεμο και ως εκ τούτου και όσους προκύψουν (σε οποιοδήποτε επίπεδο) μελλοντικά. Υπάρχει τίποτε για το οποίο να είμαστε έτοιμοι να διεκδικήσουμε οτιδήποτε πλέον άραγε; Εδώ δεν είμαστε διεκδικητικοί σε ό,τι αφορά την ανθρώπινη ζωή, η οποία χάνεται μάταια στο βωμό τίνος;; Η διαβίωση έχει ακριβύνει τρομακτικά, ενώ οι μισθοί μένουν στάσιμοι (πράγμα το οποίο δε βγάζει νόημα), με αποτέλεσμα να μη μπορούμε να ζήσουμε πλέον ανεξάρτητα και με αξιοπρέπεια. Αλλά ούτε και για αυτό κάνουμε τίποτα, πλην του να γκρινιάζουμε και να ρίχνουμε με μιζέρια την ποιότητα ζωής μας. Ολόκληρη η κοινωνία έχει διαιρεθεί σε εμβολιασμένους και ανεμβολίαστους, με διαφορετικά προνόμια και ελευθερίες για την κάθε ομάδα, αλλά ούτε και για αυτό είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε κάτι.

Τι αμόκ μας πιάνει όμως όταν μας κόβεται το ίντερνετ ε;! Πόσο ενθουσιαζόμαστε με το καινούριο iphone εε;! Πως έχει παγιωθεί και θεωρείται και φυσιολογικός αυτός ο γενικευμένος αποπροσανατολισμός μας;;! Σε τι δίνουμε αξία πλέον; Τι κυνηγάμε, τι διεκδικούμε, που διοχετεύουμε την ενέργεια και τη ζωτικότητα μας και πόσο δεν παίρνουμε καν χαμπάρι τον κατήφορο μας; Πόσο έχουν έρθει τα πάνω κάτω με κορονοϊούς, πολέμους, ακρίβεια, καταστροφή του περιβάλλοντος και δε συμμαζεύεται και πόσο φυσικά και οικεία αισθανόμαστε πλέον τα κάτω, αντί των πάνω. Πόσο φυσικά καταπατάμε τη φύση. Πόσο αυτονόητα θεωρούμε φυσιολογικό το να έχει κανείς το χρήμα ως γνώμονα και απώτερο σκοπό στη ζωή του; Πόσο νορμάλ τρόπος διασκέδασης (για ψυχαγωγία ούτε λόγος) και πόσο αναίσχυντα επιλέγει κανείς το alcatraz (sex theatre) πλέον. Τι καλύτερη ιδέα από το να απαθανατίζουμε τις στιγμές διαρκώς και να τις ανεβάζουμε στο προφίλ μας στο Instagram, προβάλλοντας το πόσο καλά περνάμε, αμελώντας το να περάσουμε όντως καλά. Τι πιο φυσιολογικό για 8 και 10 χρονών παιδιά να ακούνε και να εκτίθενται στα ερεθίσματα της trap μουσικής, η οποία προβάλλει ως πρότυπο ένα τρόπο ζωής που αναδεικνύει το χρήμα, τα όπλα, τα ναρκωτικά και τις ιερόδουλες…

Βαδίζουμε ένα σκοτεινό δρόμο, για να μη πω ένα επικίνδυνο και βρωμερό σοκάκι (με κατηφορική κιόλας κλίση), σαν ανθρωπότητα και αν δεν κάνουμε συνειδητά μια προσπάθεια να καθαρίσουμε τις ακαθαρσίες μας, αν δε κάνουμε μια απόπειρα να ρίξουμε λίγο φως στη μαυρίλα μας, θα μας καταπιεί πλέον ολοσχερώς μια για πάντα!
Και θα μας αξίζει…