Ανθρώπινες Σχέσεις, Συμπεριφορά, Ψυχική υγεία

Πέντε λάθη που κάνουμε στις δύσκολες στιγμές και τρόποι αντιμετώπισης

Από την Μάρη Γαργαλιάνου,

 

Ένα πολύ αγχωτικό project στη δουλειά, το ιδιαίτερα απαιτητικό αφεντικό σου που πάντα περιμένει από εσένα περισσότερα, το παραπονεμένο μουτράκι της κορούλας σου «Πάλι θα παίξω μόνη μου μαμά;», η κολλητή σου που ψάχνει δύο εβδομάδες να σε βρει για να σου εξιστορήσει το νέο της love story, ο σύντροφός σου που σε θέλει λίγο πιο πολύ «γυναίκα» και εσύ μέσα σε όλα αυτά σε μια μπανιέρα ζωής που πλημμυρίζει με καλαμάκι στο στόμα να προσπαθείς να πάρεις ανάσες και να μπαίνουν στα μάτια σαπουνάδες. Όλα είναι θολά, δε σε καταλαβαίνει κανείς, οι καταστάσεις σε υπερβαίνουν, δεν πάει τίποτα καλά, κάπου σε έχεις χάσει και είσαι κοντά στο μεγάλο ΜΠΑΜ!

Καταρχάς, ψυχραιμία. Ξέρω δεν είναι εύκολο όταν έχεις όλα τα παραπάνω ενδεικτικά και άλλα τόσα γενικά στο μυαλό, όμως έχε στο νου σου κάτι. Οι ανάσες πάντα βοηθούν. Ας ξεκινήσουμε με μια ΤΩΡΑ! Εισπνοή… εκπνοή. Και πάμε!

Πέντε λάθη που κάνουμε στις δύσκολες στιγμές και τρόποι αντιμετώπισης

  1. Γενικεύουμε τα πάντα και… το κακό νικά!

Σε δύσκολες περιόδους της ζωής, σε στρεσογόνες συνθήκες και ιδιαίτερα απαιτητικές έχουμε την τάση να γενικεύουμε. Αυτό είναι και το βασικό χαρακτηριστικό των αρνητικών ανθρώπων. «Όλα είναι χαλιά», «Κανείς δε με σέβεται», «Τίποτα, ποτέ δε θα αλλάξει». Είναι πολύ φυσικό και ανθρώπινο όταν σκάνε μύτη τα ζόρια να μπαίνουμε σε τέτοιες λογικές. Είναι επίσης καλό, όπως μπαίνουμε, να αποδεχόμαστε τι συμβαίνει, να λέμε στον εαυτό μας «it’ s ok που κάνω αυτές τις σκέψεις στο τώρα» και να… βγαίνουμε πριν η «μαύρη κατάσταση» γίνει μαύρη περίοδος.

Μη ξεχνάς πως ότι εκπέμπεις, αυτό και λαμβάνεις. Όσο εμμένεις στον αρνητισμό, τον ελκύεις. Ανάσα, παραδοχή και αγκάλιασμα εαυτού. Όσο επιτρέπουμε τις γενικότητες, τόσο εμμένουμε στο δέντρο τελικά και… χάνουμε το δάσος.

  1. Συγκρίνουμε τον εαυτό μας με άλλους

«Μα πως μπορεί και τα φέρνει όλα βόλτα η Μαρία; Ποια είναι πια! Ο Θεός;». Κανένας δεν είναι θεός και ταυτόχρονα όλοι μας είμαστε μικροί θεοί. Ο καθένας από εμάς έχει τη δική προσωπικότητα, τις δικές του αντοχές και όρια, τις δυνατότητές του, τις θεωρίες του, τον τρόπο που ενεργεί. Αυτά είναι και κάποια από τα χαρακτηριστικά που συνθέτουν τη μοναδικότητά μας.

Ανάσα! Τη μοναδικότητά μας τη γιορτάζουμε, δεν τα βάζουμε μαζί της!

  1. Εμμένουμε στο comfort zone μας και… χάνουμε τη μαγεία

Όλοι μας αδιαπραγμάτευτα έχουμε την κανονικότητά μας, την καθημερινότητα, τη ρουτίνα μας εν ολίγοις. Είναι γεγονός πως όταν σκάει μύτη το «αναπάντεχο» αποσυντονιζόμαστε, συνεπώς κλινόμαστε να προσαρμοστούμε σε νέες συνθήκες και δεδομένα. Σκέψου όμως πόσο φυσιολογικό είναι αυτό και σκέψου βέβαια και την άλλη όψη του νομίσματος. Και η χαρά μπορεί να είναι αναπάντεχη, ο έρωτας! Πόσο διαφορετικά βιώνεται όμως ε;… Ε λοιπόν δεν είναι τόσο διαφορετικό. Και οι δύο όψεις μας βγάζουν από τη ζώνη άνεσής μας και οι δύο είναι μαγεία και έχουν να μας διδάξουν. Αλίμονο αν εμμέναμε εμμονικά σε ότι ήδη ξέραμε. Ανάσα και… αλίμονό μας!

 

  1. Θέλουμε να τα έχουμε όλα υπό έλεγχο. Και εδώ γελάμε…

Ανάσα αλήθεια. Η ίδια η ζωή δεν είναι καν υπό έλεγχο. Τι είπαμε λίγο παραπάνω για τον έρωτα και τη χαρά; Αυτό ισχύει και εδώ. Ο έλεγχος, το να τα έχουμε όλα υπό την εποπτεία μας, είναι λογικά αλλά πάντα με όρια. Έτσι μάθαμε… Πόσες φορές χρειάστηκε να αλλάξετε τελευταία στιγμή ένα ραντεβού γιατί κάτι καλό συνέβη; Άλλες πόσες χρειάστηκε να αναβάλλετε κάτι που κάνατε γιατί κάτι «αναπάντεχο» συνέβη; Ανάσα… όλα είναι μέσα στο πρόγραμμα και όλα μας οδηγούν στην πιο αληθινή εκδοχή του εαυτού μας. Ναι, και τα «άσχημα»!

 

  1. «Δεν είμαι αρκετά καλός-η…»

Το κερασάκι στην τούρτα. Η πρώτη σκέψη στα ζόρια. Υποσυνείδητη, ύπουλη, απειλητική. Δεν είμαι αρκετά καλός, δεν είμαι αρκετά συνεπής, δεν είμαι αρκετά οργανωτικός, δεν είμαι αρκετά κοινωνικός, δεν είμαι αρκετά εξωστρεφής, ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΑΡΚΕΤΟΣ. Ωραία, κάθε φορά που κάνεις αυτή τη σκέψη –όλοι την κάνουμε- πάρε λίγο χρόνο με τον εαυτό σου και σκέψου ΤΙ είσαι. Όχι τι ΔΕΝ είσαι. Δε σε ξέρω και μπορώ να σου βρω χίλια δυό θετικά. Φαντάσου εσύ! Ανάσα… Μέσα από όλα όσα βιώνουμε –εντός ή εκτός προγράμματος- μας ανακαλύπτουμε και τελικά σιγά σιγά ολοκληρωνόμαστε με τις όποιες δράσεις, σκέψεις και αντιδράσεις μας. Ποιο ωραίο και ωφέλιμο να το σκέφτεσαι έτσι, δε νομίζεις;