Ξέχασε το τάμπλετ της ανοιχτό κι έπεσε να κοιμηθεί. Την επόμενη μέρα φόρεσε τα καινούρια της σνίκερ και το πιο όμορφό της χαμόγελο και πήγε στο σχολείο περιχαρής να συναντήσει το 17χρονο Χάρη. Γεμάτη περηφάνια που «κατάφερε» να κλέψει την καρδιά του γόη του σχολείου, η Έλενα ακούει την καρδιά της να χτυπά δυνατά και τα μηνύματα στο messenger δίνουν και παίρνουν.
Μηνύματα περιεχομένου ερωτικού και όχι μόνο, σεξουαλικός πειραματισμός, κομπλιμέντα φωτιά και emoticons κατακόκκινα έχουν την τιμητική τους. Η αγωνία και το άγχος της επικείμενης πρώτης φοράς μοιράζεται στις φίλες της Γιώτα, Στέλλα και Μαρία σε κοινές συνομιλίες στο What’s App, στο Viber και τα σχετικά, ενώ τη Δευτέρα έχει ήδη κανονιστεί η ώρα και το μέρος της πρώτης, πολυπόθητης φοράς που θα βρεθούν μόνοι τους.
«Φαντάσου να διάβαζε η μάνα σου όλα όσα λέμε εμείς, ή ακόμα χειρότερα όσα λέτε με το Χάρη!»,
«Χαχα, θα της είχαν πέσει τα μαλλιά της γυναίκας :p»
«Εγώ πάντως αν ήσουν κόρη μου, θα σ’ έπιανα απ’ το μαλλί!!! Χιχι»
«Για φαντάσου να σε έχει χακάρει και να τα διαβάζει όντως»!
Στο μυαλό της Έλενας, οι πλακίτσες των φιλενάδων της γύρω από το πρόσωπο της μητέρας της μόνο σενάρια επιστημονικής φαντασίας έμοιαζαν. Η μητέρα της αποκλείεται να έκανε ποτέ κάτι τέτοιο. Η μητέρα της ήταν ένας χαρακτήρας ακέραιος, άνθρωπος συζητήσιμος και γλυκός. Δεν υπήρχε ποτέ περίπτωση.
Μέχρι που ήρθε η Δευτέρα… και η Έλενα και ο Χάρης είχαν μπροστά τους μια ώρα στο σπίτι του φίλου τους Πέτρου που έλειπαν οι γονείς του. Είχαν μπροστά τους εξήντα λεπτά και έναν έρωτα εντός τους να φαντάζει ο πρώτος και ο τελευταίος. Είχαν πλήρη επίγνωση περί πρόληψης και ήταν ώριμοι για την ηλικία τους όπως τα περισσότερα παιδιά τώρα.
Με το που πάτησαν το πόδι τους σπίτι, το κινητό της Έλενας χτύπησε. Η μητέρα της. Δεν το σήκωσε. Τα τηλέφωνο χτύπησε ξανά. Πάλι απόρριψη. Ξανά. Η Έλενα ανησύχησε, πήγε λίγο παραπέρα και το σήκωσε και μεταξύ ουρλιαχτών και ακατάπαυστων λογύδριων ανίχνευσε κάτι σαν «Γύρνα αμέσως σπίτι, δε ντρέπεσαι. Θα με σκάσεις… παλιο…»
Σε κλάσματα δευτερολέπτων και μόλις αφού η Έλενα κλείνει το κινητό της σοκαρισμένη, χτυπά κλήση στο Messenger του Χάρη από… την Έλενα. Η Έλενα όμως ήταν εκεί μαζί του. Στην άλλη άκρη της «γραμμής» η… μητέρα της, σαν ΕΛΕΝΑ. Από τον ιδιωτικό λογαριασμό της ΕΛΕΝΑΣ. Το σενάριο επιστημονικής φαντασίας του τότε, είχε γίνει πραγματικότητα. Η μητέρα της από τότε που το τάμπλετ είχε ξεχαστεί ανοιχτό, είχε εθιστεί στο να την κατασκοπεύει. Είχε εθιστεί στο stalking της ιδιωτικής της ζωής. Είχε εθιστεί στο να μαθαίνει τα πάντα πρώτη πριν καν ρωτήσει κι όταν μετά ρωτούσε… άκουγε ψέματα.
Δε θα σας αποκαλύψω πως αντέδρασε η Έλενα σε όλο αυτό. Δε θα σας πω τι συνέβη μετά και πως συνεχίστηκε η ζωή της. Θέλω να μπείτε λίγο στη θέση της. Να συνειδητοποιήσετε πως «βιάστηκε» η ιδιωτικότητά της, ο ψυχισμός και τα συναισθήματά της. Πως αύριο μεθαύριο αυτή η έφηβη στο τώρα θα καταφέρει να εμπιστευτεί; Κατά πόσο σίγουρη θα αισθάνεται για την ασφάλειά της; Τι συμπεριφορές ίσως αναπτύξει; Συμπεριφορές άμυνας, επίθεσης και που θα έχει όλο αυτό άμεσο αντίκτυπο;
Αν είστε γονείς, όλα τα παραπάνω θέλω να τα σκεφτείτε διπλά και τριπλά. Τα παιδιά σας δεν είναι «κτήμα» σας. Αν αντιληφθείτε κάποια «απειλή» σε ότι τα αφορά, κάτι που σας προβληματίζει, κάτι που σας αγχώνει περισσότερο του φυσιολογικού, τότε συζητήστε το. Κάντε τα να νιώσουν παραπάνω υπεύθυνα. Βοηθήστε τα να μοιραστούν. Ενθαρρύνετέ τα να το κάνουν. Δε φαντάζεστε πόσο μεγάλη χαρά θα πάρετε όταν καταλάβετε ότι ΕΠΙΛΕΓΟΥΝ να συζητούν μαζί σας, χωρίς πίεση, χωρίς να περιμένουν αντάλλαγμα.
Η μεγαλύτερη νίκη για ένα γονιό, η μεγαλύτερη χαρά, είναι η κόρη, ή ο γιος του να επιλέγουν να μοιραστούν μαζί του ό,τι οι ίδιοι επιλέξουν. Με την πίεση, την κατασκοπεία, τα απανωτά ερωτήματα που δημιουργούν άμυνα, τις γρήγορες κρίσεις που δημιουργούν ενοχές, το στήσιμο στον τοίχο δεν κατάφερε ποτέ κανείς τίποτα. Πόσο μάλλον ο γονιός…
Δε θα συνεχίσω την ιστορία μου λοιπόν. Θέλω μόνο να την αναλογιστείτε. Και να αναλογιστείτε πως αντίστοιχου ύφους ιστορίες έζησε ο Πέτρος, η Μαρία, η Ελένη, η Ελπίδα και η Ζωή… Το μόνο που θα σας αποκαλύψω για το τέλος, είναι μόνο ένα ερώτημα της ηρωίδας μας Έλενας προς τη μητέρα της όταν της ζήτησε «Συγνώμη» και της είπε «Ήθελα μόνο να σε προστατέψω». Η Έλενα αποκρίθηκε: «Αλήθεια; Και πως με προστάτεψες;»
Προς αποφυγή τέτοιων ερωτοαπαντήσεων και προς τιμήν της καλύτερης δυνατής ψυχικής υγείας παιδιών, αλλά και γονέων… μια είναι η ουσία. Να μιλάτε. Να επικοινωνείτε. Να μη φοβάστε να μοιραστείτε. «Εθιστείτε» στη χαρά των στιγμών με τα παιδιά σας… και αν δε θέλουν στο τώρα να σας τα «αποκαλύψουν» όλα, υγιές είναι. Εσείς θέλατε; Απλά κάντε τα να αισθάνονται ασφαλή και ήρεμα. Και να τα αγαπάτε, όπως αγάπησαν κι εσάς, ή όπως θα θέλατε να σας αγαπήσουν…
Ένας από τους σκοπούς του CSI Institute είναι η άμεση, έγκυρη και έγκαιρη ενημέρωση όλων των πολιτών. Πάντα κοντά σας για ενημέρωση και επαγρύπνηση.