Στη σύγχρονη εποχή, ο χωρισμός ενός ζευγαριού με ή χωρίς παιδιά αποτελεί ένα ιδιαίτερα συχνό φαινόμενο. Όταν στο διαζύγιο υπάρχουν δυσκολίες προσαρμογής όλων των μελών, το αντίκτυπο εμφανίζεται στα παιδιά. Το ζήτημα αυτό δημιουργεί αρνητικές συνέπειες στη διαμόρφωση της συμπεριφοράς τους και στην εξέλιξή τους.
Από αυτό το σημείο αρχίζουν να υφίσταται ασυνήθιστες αλλαγές στις συμπεριφορές των παιδιών, με αποτέλεσμα να κλονίζεται η ψυχική τους υγεία .Οι επιπτώσεις ποικίλλουν ανά ηλικία. Μελέτες που έχουν γίνει στη Δυτική Ευρώπη έδειξαν, ότι 1 στα 4 παιδιά (για την ακρίβεια το 24%) φαίνεται ότι θα χρειαστεί ψυχολογική υποστήριξη και το ποσοστό αυτό μπορεί να διπλασιαστεί και να φτάσει στο 48% σε περίπτωση που έστω και ο ένας γονέας βρίσκεται στο δεύτερο διαζύγιο του. Πολλά παιδιά πιστεύουν ότι ο χωρισμός των γονιών τους είναι αποτέλεσμα δικών τους πράξεων. Νιώθουν ενοχικά, μπορούν να εμφανίσουν σημάδια κατάθλιψης και αντικοινωνικής συμπεριφοράς, σε σύγκριση με άλλα παιδιά. Μέσα σε ένα δυσλειτουργικό πλαίσιο και οικογενειακό περιβάλλον τα παιδιά αντιμετωπίζουν δυσκολίες στη συναναστροφή τους στο σχολείο και κατ’ επέκταση στις επιδόσεις των μαθημάτων τους. Δεν είναι συγκεντρωμένα στις ώρες διδασκαλίας των μαθημάτων, ούτε συνεπή στις σχολικές υποχρεώσεις τους καθώς απορροφώνται στα ενδοοικογενειακά ζητήματα.
Επίσης, ένας πολύ σημαντικός παράγοντας που επιδρά αρνητικά στη ψυχολογία των παιδιών, είναι η ανάθεση της επιμέλειας και της διατροφής του παιδιού. Όσο μεγαλύτερες είναι οι συγκρούσεις και οι αντιπαραθέσεις των γονιών, τόσο περισσότερο επιβαρύνεται συναισθηματικά η ψυχοσύνθεση του παιδιού.
Σύμφωνα με έρευνες, το διαζύγιο γενικά επηρεάζει τη νοητική, συναισθηματική, ψυχοκοινωνική και σεξουαλική ανάπτυξη του παιδιού. Συνάμα, όταν οι πρώην σύζυγοι προχωρήσουν στη ζωή τους και ειδικότερα η μητέρα (με την οποία διαμένουν τα παιδιά) υπάρχει περίπτωση να μην δεχτούν ποτέ αυτή την κατάσταση/σχέση. Αντίστοιχα και στην περίπτωση του πατέρα, ο οποίος συζεί με άλλη γυναίκα, το παιδί αρνείται και δεν αποδέχεται τον καινούργιο αυτό ρόλο του νέου ατόμου. Δημιουργούνται αμφίθυμα συναισθήματα και σύγχυση ρόλων μεταξύ βιολογικού πατέρα-πατριού και μητέρας-μητριάς. Μπορεί ακόμα να παρατηρηθούν υψηλότερα επίπεδα άγχους στο παιδί, αισθήματα μοναξιάς και εγκατάλειψης και μία γενικότερη διατάραξη του συναισθηματικού του βίου.
Πηγές: healthreport.gr
Ονομάζομαι Αθανασία Καπνουλλά και είμαι τελειόφοιτη του τμήματος Ψυχολογίας του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Αυτό το διάστημα συνεργάζομαι με το Διεθνές Ινστιτούτο για την Κυβερνοασφάλεια (CSI Institute) για την εκπόνηση της πρακτικής μου άσκησης, συμβάλλοντας στη συγγραφή άρθρων και στη ψυχολογική υποστήριξη των ατόμων μέσω τηλεφωνικής επικοινωνίας.