«Κοίτα Γαρυφαλλιά μου, τα κατάφερες κορίτσι μου»

Η μητέρα της Γαρυφαλλιάς Ψαρράκου, που δολοφονήθηκε από τον σύντροφό της κατά τη διάρκεια των καλοκαιρινών τους διακοπών στη Φολέγανδρο τον Ιούλιο του 2021, συντάραξε πλήθος κόσμου, στα πλαίσια της εκδήλωσης “Γυναικοκτονίες 2021” που διοργάνωσε η Φαρμακευτική Σχολή και η Επιτροπή Ισότητας Φύλων του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Παραλαμβάνοντας το μεταπτυχιακό δίπλωμα της κόρης της, η μητέρα της 26χρονης κοπέλας προέβη σε μια συγκλονιστική ομιλία, προκαλώντας έντονη συγκίνηση στο κοινό.

«Σου υπόσχομαι Γαρυφαλλιά μου να είμαι δυνατή. Πάντα έτσι με έλεγες δυνατή», ένα στοιχείο του χαρακτήρα της που αποδεικνύει περίτρανα με τη στάση της. Με σθένος και καθαρή φωνή, παρά το συναισθηματικό φορτίο της στιγμής, κατάφερε να παραμείνει δυνατή και να συγκρατήσει τη συγκίνησή της. Όσοι παρακολούθησαν την εκδήλωση, δεν μπόρεσαν να συγκρατήσουν τα δάκρυά τους, καθώς την άκουγαν να μιλά με υπερηφάνεια για τα κατορθώματα της κόρης της. 

«Πολυαγαπημένη μου Γαρυφαλλιά, σήμερα βρισκόμαστε εδώ για να σε τιμήσουμε. Σήμερα παίρνεις το μεταπτυχιακό σου αγαπημένο μου παιδί. Νιώθω πως ότι και να πω είναι λίγο για εσένα με πλημμυρίζουν τόσα συναισθήματα και σκέψεις, τόσες αναμνήσεις, εικόνες, γέλια, μυρωδιές, αγκαλιές. Πώς να σας τα κάνω όλα αυτά λέξεις; Πώς να τα κάνω λόγια να σας τα πω;», είπε στο κοινό.

Η μητέρα της Γαρυφαλλιάς αναφέρθηκε στη μεγάλη αγάπη της κόρης της, την φαρμακευτική επιστήμη κι αναφερόμενη σε εκείνη και στα ακαδημαϊκά επιτεύγματά της, είπε «Κοίτα Γαρυφαλλιά μου, τα κατάφερες κορίτσι μου», «εκεί ψηλά που είσαι μας στέλνεις δώρα κορίτσι μου». 

Περιγράφοντας τη Γαρυφαλλιά, μίλησε για όλα όσα την έκαναν μοναδική και έτσι κατάφερε να αναδείξει την καθαρότητα της ψυχής της, σε όσους δεν είχαν την ευκαιρία να τη γνωρίσουν.

«Ήσουν πάντα ταπεινή, χαμηλών τόνων αλλά με ένα πανίσχυρο όπλο: το χαμόγελό σου, η ευγένειά σου η καλοσύνη σου. Θυμάμαι τον κόπο σου, την προθυμία σου και την αστείρευτη αγάπη γι’ αυτό που έκανες. Πάντα ήσουν ένας στρατιώτης για την επιστήμη σου. Κάποιες φορές σε κοιτούσα κρυφά από την πόρτα. Ήσουν σκυμμένη σε ένα γραφείο, χαμένη ανάμεσα στα βιβλία σου. Κοίτα Γαρυφαλλιά μου, τα κατάφερες κορίτσι μου. Είμαι τόσο περήφανη για εσένα. Όλοι είμαστε. Ακόμη κι από εκεί ψηλά που είσαι μας στέλνεις δώρα κορίτσι μου. Ακόμη και από εδώ που είμαι σου στέλνω την αγάπη μου εκεί στους καθαρούς ουρανούς που βρίσκεσαι. Η αγάπη μου για εσένα είναι τόσο μεγάλη και δυνατή που ξεπερνά τον πόνο μου πραγματικά. Αυτό μου άφησες παιδί μου αγάπη και φως και δυνάμεις στα λόγια μου».

Συνεχίζοντας, η μητέρα της Γαρυφαλλιάς, αναφέρθηκε στο ταξίδι στη Φολέγανδρο, που αποδείχτηκε μοιραίο και έμελλε να αλλάξει τη ζωή της ίδιας και της οικογένειάς της για πάντα. Ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή για τη Γαρυφαλλιά, ένα ταξίδι που της στέρησε το μέλλον της.

«Έφυγες για ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή, χωρίς να το έχεις επιλέξει. Τόσο βίαιος ο τρόπος και τόσο φωτεινός ο δρόμος του παραδείσου. Ένα φως είσαι και εσύ ανάμεσα σε αγγέλους. Ένα φως που δεν στάθηκε αρκετό να σε γλιτώσει από το σκοτάδι αυτού του δολοφόνου. Μακάρι αυτός ο άνανδρος να έπαιρνε λίγο από το φως σου και το αγγελικό σου βλέμμα και να έσωζε την ψυχή του κι εσένα. Κι εγώ εδώ κορίτσι μου συνεχίζω το ταξίδι, θα προχωράω για πάντα. Μα πάντα κάτι θα μου λείπει: η παρουσία σου άγγελε μου. Ήταν τόσο άδικο αυτό για εσένα. Τόσο άδικο. Ακόμη δεν έχω καταλάβει πως έφυγες παιδί μου. Ακόμα. Σου υπόσχομαι Γαρυφαλλιά μου να είμαι δυνατή. Πάντα έτσι με έλεγες δυνατή. Μαζί με τον πατέρα σου σου δίνουμε μία υπόσχεση: να σε τιμούμε πάντα και θα σε κρατάμε φυλαχτό μας στην καρδιά μας». 

 Αποδεικνύοντας γι ακόμη μια φορά με τα λόγια της τη μεγαλοψυχία και το δυναμισμό της, η μητέρα της μίλησε απευθυνόμενη στην οικογένειά της και είπε: «Σου υποσχόμαστε να είμαστε δίκαιοι απέναντι στα αδέρφια σου. Να είμαστε οι ίδιοι γονείς που ήμασταν πάντα για εσάς. Τα αδέλφια σου μας δίνουν πάρα πολύ μεγάλη δύναμη και χρειάζονται κι εμάς να είμαστε δυνατούς δίπλα τους. Έχουμε τέσσερα υπέροχα παιδιά κι είμαστε περήφανοι για εσάς. Τα τρία είναι ακόμη κοντά μας κι ένα είναι ψηλά στον ουρανό. Σας αγαπάμε πάρα πολύ». 

Αργότερα, με την ιδιότητα της μητέρας, θέλοντας να αφυπνίσει και ευαισθητοποιήσει με τα λόγια της τη νέα γενιά, μίλησε για την πατριαρχία αλλά και τη διαφορετικότητα. «Είμαι μάνα και νιώθω μάνα όλων σας. Εδώ σε αυτή τη θέση θα μπορούσε να είναι η δική σας μητέρα. Είναι το πιο δύσκολο πράγμα να είσαι γονιός. Δυστυχώς δεν σπουδάζεις γονιός. Μαθαίνουμε να είμαστε μαζί σας και ωριμάζουμε με εσάς. Εμείς γεννάμε το μέλλον. Εσείς είστε το μέλλον και το ονειρευόμαστε καλύτερο για εσάς και το χτίζουμε μαζί σας. Το μέλλον είναι στα χέρια σας. Δώστε σας παρακαλώ δεύτερες ευκαιρίες στη σκέψη σας. Ψάξτε καλά τον εαυτό σας κι εμείς θα είμαστε πάντα δίπλα σας να σας υποστηρίζουμε. Βγάλτε τον καλύτερό σας εαυτό και μη ξεχνάτε πως τυχαία έχετε γεννηθεί αγόρια ή κορίτσια. Σκουρόχρωμα η ανοιχτόχρωμα ή με κάποια ιδιαιτερότητα. Σεβαστείτε λοιπόν τη διαφορετικότητα του άλλου. Να υπερασπίζεστε και τον αδύναμο. Ο κάθε άνθρωπος κουβαλά μια ιστορία από πίσω. Όλοι γεννιόμαστε μοναδικοί και είμαστε μοναδικοί. Οι καλοί άνθρωποι δεν γεννιούνται καλοί. Επιλέγουν να είναι. Αυτό είναι το μήνυμα που θέλω να σας περάσω». 

Ολοκληρώνοντας την ομιλία της, επέλεξε να απαγγείλει το συγκλονιστικό ποίημα του Γιάννη Ρίτσου: «Ποτέ δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ’ τα σπίτια τους». Το αφιέρωσε σε όλες τις μάνες που έχουν χάσει τα παιδιά τους, όχι μόνο κορίτσια αλλά και αγόρια: «Στη μητέρα του Παύλου, του Γιακουμάκη, του Ζακ», είπε. 

Το κομμάτι από το ποίημα του Γιάννη Ρίτσου που απήγγειλε:

«Ποτέ δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ’ τα σπίτια τους,
τριγυρίζουν εκεί, μπλέκονται στα φουστάνια τής μητέρας τους
την ώρα που εκείνη ετοιμάζει το φαΐ κι ακούει το νερό να κοχλάζει
σαν να σπουδάζει τον ατμό και το χρόνο. Πάντα εκεί –

Και το σπίτι παίρνει ένα άλλο στένεμα και πλάτεμα

σάμπως να πιάνει σιγαλή βροχή
καταμεσής καλοκαιριού, στα ερημικά χωράφια.
Δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά. Μένουν στο σπίτι
κι έχουν μια ξέχωρη προτίμηση να παίζουν στον κλεισμένο διάδρομο
και κάθε μέρα μεγαλώνουν μέσα στην καρδιά μας, τόσο
που ο πόνος κάτω απ’ τα πλευρά μας, δεν είναι πια απ΄τη στέρηση
μα απ’ την αύξηση. Κι αν κάποτε οι γυναίκες βγάζουν μια κραυγή στον ύπνο τους,
είναι που τα κοιλοπονάνε πάλι».

 Πηγή: protothema.gr