Ξεπούλημα

Γράφει ο Βιτζηλαίος Γεώργιος,

Ανέκαθεν ο άνθρωπος, τουλάχιστον από τότε που διαμόρφωσε τον πολιτισμό όπως τον ξέρουμε, είχε μια ροπή προς το κέρδος και το χρήμα. Ήμασταν και είμαστε άπληστα όντα οι άνθρωποι και όχι μόνο σε ότι αφορά τα χρήματα. Νομίζω όμως πλέον η κατάσταση αρχίζει και ξεφεύγει επικίνδυνα. Όλα τείνουν να  ξεπουλιούνται αναίσχυντα, δίχως να τηρούνται καν τα προσχήματα.

Ξεπουλιούνται τα δεδομένα μας σίγουρα όλο και περισσότερο, κάτι που δίνει τη δυνατότητα σε όσους τα επεξεργάζονται να μας πουλάνε και να μας αγοράζουν μεθαύριο ευκολότερα, ασκώντας μας αποτελεσματικό έλεγχο, χωρίς καν την παραμικρή προσπάθεια πλέον. Η αναζήτηση κέρδους μας καταδιώκει και κυριαρχεί στην ανθρωπότητα περισσότερο από ποτέ. Όλα πουλιούνται και όλα αγοράζονται…και με τη βούλα μάλιστα. Παράδειγμα που συνηγορεί υπέρ αυτού που περιγράφω, είναι οι διαφημίσεις που έχουν αγριέψει για τα καλά πλέον, χωρίς καμία ντροπή και χωρίς κανένα σεβασμό προς τον καταναλωτή.

Διαφημίσεις στο YouTube υποχρεωτικές μετά από κάθε τραγούδι ή βίντεο, στερώντας από το χρήστη τη δυνατότητα του skip. Το καινούριο αστείο είναι ότι μετά την πρώτη διαφήμιση, έπεται και δεύτερη (επίσης υποχρεωτική) στα καπάκια! Κάποτε το YouTube ήταν ένας τόπος που μπορούσε κανείς να εξερευνήσει μουσική και τραγούδια, καθώς το YouTube πρότεινε, ανάλογα με το είδος της μουσικής που επέλεγε να ακούσει κανείς, κομμάτια παρόμοιου είδους και χρονολογίας, παρέχοντας στο χρήστη τη δυνατότητα να εξοικειωθεί με νέα κομμάτια, μετατρέποντας την περιήγηση του στον συγκεκριμένο ιστότοπο σε ένα μουσικό ταξίδι εξερεύνησης. Χρόνος και όρεξη αρκεί να υπήρχαν. Τώρα κάτι τέτοιο είναι εφικτό (όχι ότι το έχω δοκιμάσει δηλαδή), πληρώνοντας συνδρομή κανείς και αγοράζοντας το YouTube Music που ενδείκνυται για εξερεύνηση (ή τουλάχιστον έτσι ισχυρίζεται). Διαφορετικά, τις περισσότερες φορές to YouTube απλώς σε παραπέμπει σε κάποιο τραγούδι που άκουσες μία προηγούμενη φορά, ακόμα και αν δεν έχει τη παραμικρή σχέση με το προηγούμενο, πηγαίνοντας από τη ροκ στη κλασσική μουσική και τούμπαλιν.

Όλα επί πληρωμή πλέον…Για να μην αναφερθώ στις εξαντλητικές διαφημίσεις στο Spotify, που το μόνο που κάνουν είναι να σε ενοχλούν, χωρίς καν να διαφημίζουν κάτι, πλην των πλεονεκτημάτων της συνδρομής καθαυτής, κάτι που αποτελεί και τη μοναδική λύση για να πάψουν να σε spamάρουν ανελέητα. Κατά ριπάς διαφημίσεις στο instagram, στο tiktok, σε γιγαντοοθόνες στο κέντρο της πόλης, πάνω σε λεωφορεία, πάνω σε τρόλεϊ και τραμ, πάνω σε ταξί, τοποθετήσεις προϊόντος σε ταινίες, σε σειρές… Διαφημίσεις μέσα σε διαφημίσεις…Inception διαφημίσεις που ξεκινάνε με το να εστιάζει ο φακός στο υπόδημα (γνωστής μάρκας) του πρωταγωνιστή (καταξιωμένος αθλητής του μπάσκετ) και ξεζουμάρoντας να καταλήγει να διαφημίζεται τελικά μάρκα κρουασάν! Απορώ επίσης, πως στο καλό δεν έχει ληφθεί ακόμα κάποια νομική μέριμνα για κάτι φοβερά εκτυφλωτικές επιγραφές καταστημάτων, οι οποίες δε μπορούν παρά να στραβώνουν οδηγούς και περαστικούς, με κίνδυνο κάθε λογής εκτυφλωμένο ατύχημα.

Για να παίξει κάνεις online στο PlayStation, πρέπει πλέον να επιβαρυνθεί με μηνιαία συνδρομή. Κατά την παρακολούθηση αθλητικών αγώνων τηλεοπτικά, ξαφνικά και αυθαίρετα μικραίνει η οθόνη και παρεισφρέει διαφήμιση, περνώντας σε δεύτερο πλάνο το ζωντανό θέαμα που εκτυλίσσεται. Εν τω μεταξύ, το εν λόγω κακόγουστο αστείο δεν είναι όπως τις διαφημίσεις που «πέφτουν» στο ημίχρονο φερ’ ειπείν, που μπορείς απλά να χαμηλώσεις την ένταση ή να αλλάξεις κανάλι… Αν δε θες να εκτεθείς στην εν λόγω διαφήμιση, θα πρέπει να σταματήσεις να παρακολουθείς τον αγώνα τον ίδιο! Ακόμα και για την υγειονομική προστασία των πολιτών μέσω του εμβολιασμού, δόθηκε κίνητρο μέσω χρηματικού ποσού (!) απ’ την κυβέρνηση προς τους κάτω των 25 ετών.

Ενδοβάλλονται υποσυνείδητα χίλια-μύρια μηνύματα, τα οποία ακόμα και αν δεν γίνονται αντιληπτά με συνειδητό τρόπο, καταγράφονται απ’ τον εγκέφαλο μας και φτάνουν να μας επηρεάζουν και να διαμορφώνουν τις αυριανές μας επιλογές. Στο τέλος-τέλος καταλήγουμε αναπόφευκτα και εμείς οι ίδιοι να ξεπουλιόμαστε στο βωμό του αμέσου κέρδους· στις επιλογές μας για δουλειά, επιλέγοντας ένα επάγγελμα με γνώμονα την οικονομική αποκατάσταση εις βάρος των κλίσεων και των προτιμήσεων μας. Στις επιλογές μας για αναψυχή και διασκέδαση, καταφεύγοντας στο εύκολο, στο γρήγορο και στο πρόχειρο εις βάρος του ποιοτικού και του αληθινού. Στις επιλογές μας για φαγητό, με το να επιλέγουμε φτηνιάρικα γεύματα απ’ έξω (μη έχοντας χρόνο να μαγειρέψουμε απ’ την πολύ δουλειά!), ή επιλέγοντας τα προϊόντα εισαγωγής, τα οποία είναι βουτηγμένα στα φυτοφάρμακα (φυσικά και είναι βουτηγμένα στα φυτοφάρμακα, αφού ο παραγωγός προσανατολίζεται σε μια μαζική παραγωγή, εις βάρος μιας φυσιολογικής σοδιάς με ποιότητα, εφόσον έτσι τον αναγκάζει η αγορά πλέον να κινηθεί).

Ως προέκταση, εμείς ως καταναλωτές που τρεφόμαστε από τα προϊόντα αυτά, τα οποία έχουν παραχθεί με μαζικό εν πάση περιπτώσει τρόπο, με αμφίβολες μεθόδους και συνέπειες  για την υγεία μας, κάτι το οποίο θεωρούμε πλέον απολύτως φυσιολογικό και κανονικό, στο τέλος καταλήγουμε να γίνουμε… αυτό που τρώμε. Διαμορφώνονται καθ’ ολοκληρίαν λοιπόν οι επιλογές μας για τις ίδιες μας τις αξίες (για ιδανικά ούτε λόγος) και έχουμε ως γνώμονα την επιβίωση, όχι τη ζωή· έχουμε ως απώτερο σκοπό το χρήμα, με το χρόνο να μας κυνηγά· κι εμάς στο τρέξιμο, μήπως και προλάβουμε το τραίνο που λέγεται ζωή, μήπως και χαρούμε ένα Σάββατο, μια Κυριακή, ένα τριήμερο βρε αδερφέ…

Μοχθούμε αγωνιώντας μάταια για το αύριο χωρίς σταματημό. Σε ένα καλό σενάριο, θα έχουμε την δυνατότητα να απολαύσουμε τα κεκτημένα μας, όταν θα έχουμε πλέον βγει στη σύνταξη, που κατά το τελευταίο τότε τρίτο (για να μη πω τέταρτο) της ζωής μας, θα μας δίνεται επιτέλους η ευκαιρία να επιλέξουμε συνειδητά τον τρόπο με τον οποίο θέλουμε να περάσουμε το χρόνο μας. Κι αυτό βέβαια, υπό την προϋπόθεση ότι δεν θα έχουμε διαμορφωθεί μέχρι τότε σε άβουλα και παθητικά ανδρείκελα, που για μοναδική προτίμηση θα έχουμε το «ό,τι παίζει η τηλεόραση»…