Η επικοινωνία ενός πομπού, δηλαδή αυτού που στέλνει μια πληροφορία, με έναν δέκτη, αυτού δηλαδή που καλείται να την παραλάβει, είναι μια διαδικασία εξ ‘ορισμού δύσκολη. Ας σκεφτούμε πόσες φορές, όχι ένας άγνωστος αλλά ένας φίλος μας, αδυνατεί να καταλάβει απευθείας το τι εννοούμε. Όχι μόνο σε θέμα λέξεων αλλά και σε θέμα νοήματος. Φανταστείτε πόσο δυσκολότερη μπορεί να είναι μια ανάλογη κατάσταση, όταν προσπαθούμε να επικοινωνήσουμε για πρώτη φορά με έναν άνθρωπο που μόλις γνωρίσαμε. Μοιάζει σαν αυτή η αλληλεπίδραση να πρόκειται για ένα προδιαγεγραμμένο αδιέξοδο.
Ας αρχίσουμε με ένα θετικό νέο για όσους διαβάζουμε το παρόν άρθρο. Ποιο είναι αυτό; Το γεγονός ότι χειριζόμαστε την ελληνική γλώσσα, η οποία εν συγκρίσει με άλλες, διαθέτει μια εντυπωσιακή πλειάδα λέξεων οι οποίες είναι ικανές να αποτυπώσουν αν όχι επακριβώς, τουλάχιστον σε πολύ μεγάλο βαθμό ακρίβειας όσα θέλουμε πραγματικά να πούμε. Και όχι δεν είναι αναγκαία η χρήση βαρύγδουπων και εντυπωσιακών λέξεων στον προφορικό μας λόγο. Το καίριο είναι να μπορέσουμε να χρησιμοποιούμε ακόμα και μια απλή λέξη, που όμως την κατέχουμε καλά στο λεξιλόγιό μας, όπως ακριβώς ταιριάζει σε μια πρόταση. Με αυτόν τον τρόπο το επίπεδο επικοινωνίας μας βελτιώνεται. Καθώς, αφενός αναλαμβάνουμε θετική ανατροφοδότηση από το δέκτη της πληροφορίας, αφετέρου μπορούμε να επικοινωνήσουμε με ανάλογο τρόπο και σε μελλοντικές περιπτώσεις και με άλλα άτομα.
Το ένα σκέλος είναι αυτό. Το άλλο είναι με ποιον τρόπο εκφραζόμαστε. Με διαφορετικά λόγια πως μεταφέρουμε τις λέξεις και τις προτάσεις μας στον άλλον. Ίσως εδώ είναι το σημείο στο οποίο δημιουργούνται τριγμοί στις περισσότερες σχέσεις και παρεξηγήσεις οι οποίες δε λύνονται εάν δεν υπάρχει αποσαφήνιση νοημάτων. Ένα παράδειγμα; Όταν κάποιος κάνει ένα αστείο σε έναν τρίτο και εκείνος από μεριάς του το εκλαμβάνει σαν ειρωνεία. Ή όταν κάποιος εκφράζει τη δυσαρέσκειά του για κάτι και ένας άλλος το αντιλαμβάνεται σαν όχι κάτι τόσο σοβαρό. Καλώς ή κακώς μια λύση η οποία θα είναι σε θέση να λύνει οποιουδήποτε τέτοιου είδους πρόβλημα, δεν υπάρχει. Η ασφαλέστερη οδός, συνεπώς, είναι ειδικά σε άτομα με τα οποία δεν έχουμε αναπτύξει τόσο μεγάλη οικειότητα, να λέμε ναι μεν με ευγένεια αλλά επίσης και με ευθύτητα αυτό που θέλουμε. Χωρίς δηλαδή να υποκρύπτουμε ιδιαίτερα αυτά που θέλουμε να πούμε, ώστε να αποφεύγεται η δημιουργία υποψιών στους άλλους για δεύτερες και τρίτες σκέψεις.
Συνοψίζοντας, τα παραπάνω λόγια δεν αποτελούν πανάκεια αναφορικά με το πως είναι ορθότερο να επικοινωνούν οι άνθρωποι μεταξύ τους. Εξάλλου, αν ακολουθούμε όλοι μια πεπατημένη, είναι πολύ πιθανό να μαζοποιούμαστε και να χάνουμε μοναδικά στοιχεία της προσωπικότητάς μας. Πριν όμως εκφράσεις το οτιδήποτε, να έχεις στο πίσω μέρος του μυαλού σου πως θα ήθελες να σου περνάνε εσένα ένα μήνυμα, ειδικά αν δεν γνωρίζεις τόσο καλά τον άνθρωπο που έχεις απέναντί σου. Άμεσα ή έμμεσα, θα θέλεις να είσαι σίγουρος για το πως αντιλαμβάνεσαι τα λόγια του, τις κινήσεις και τη συμπεριφορά του. Οπότε πράξε ανάλογα!
Ονομάζομαι Διαματαρούλας Αλέξανδρος και είμαι απόφοιτος του τμήματος Ψυχολογίας του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Επίσης, είμαι τελειόφοιτος, και ανάμεσα στους πρώτους εισαχθέντες, του νεοσύστατου Μεταπτυχιακού προγράμματος σπουδών « Κυβερνοψυχολογία » του Ε.Κ.Π.Α. Παράλληλα, η διπλωματική εργασία την οποία εκπονώ αφορά τον εθισμό στον διαδικτυακό τζόγο σε συνδυασμό με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης σε νέους και νέους ενήλικες. Επιπλέον, είμαι κάτοχος διπλώματος αναφορικά με ετήσια επιμόρφωση στην Σχολική Ψυχολογία από το Πανεπιστήμιο Πατρών. Στο Διεθνές Ινστιτούτο για την Κυβερνοασφάλεια (C.S.I.I), πραγματοποίησα την πρακτική μου άσκηση και μετά το πέρας της συνεχίζω ακόμα και σήμερα προσφέροντας εθελοντική εργασία μέσω διαφόρων δράσεων. ‘