Ανθρώπινες Σχέσεις, Ψυχική υγεία

Tι κάνεις; Πήζω…

Από την Καλλιόπη Ιωάννου,

 

Συνάντησα τυχαία μια φίλη πριν μερικές μέρες. Σταμάτησα για να την ρωτήσω τι κάνει, πώς είναι η οικογένειά της κλπ. Εκείνη με κοίταξε, χαμήλωσε τον τόνο της φωνής της και μου απάντησε: «Έχω πολύ τρέξιμο τον τελευταίο καιρό. Πήζω».

Αμέσως μετά την τυχαία μου αυτή συνάντηση έστειλα μήνυμα σε έναν φίλο μου που είχαμε καιρό να τα πούμε για να τον ρωτήσω τι κάνει. Η απάντηση που πήρα ήταν σχεδόν η ίδια: «Είμαι πολύ απασχολημένος το τελευταίο διάστημα, πήζω όσο δεν πάει, έχω τόσα πολλά να κάνω».

Και αυτή η “επιδημία της υπέρμετρης απασχόλησης” με υποχρεώσεις δεν αφορά μόνο ενήλικες αλλά και παιδιά. Σαν σύγχρονα στρατιωτάκια, ενός συστήματος που μας θέλει όλους εξουθενωμένους τα παιδιά πλέον έχουν ξεχάσει να είναι παιδιά. Το καθημερινό τους πρόγραμμα αρχίζει με εγερτήριο στις 7 το πρωί και μετά σχολείο, φροντιστήριο, διάβασμα, και ίσως και ένα χόμπι το οποίο επιβάλλεται και αυτό ως μία ακόμη υποχρέωση που δεν παίρνει αναβολή. Γιατί πολύ απλά «έτσι πρέπει».

Πώς καταντήσαμε να ζούμε έτσι; Γιατί το κάνουμε αυτό στους εαυτούς μας; Γιατί το κάνουμε αυτό στα παιδιά μας; Πότε ξεχάσαμε να ζούμε σαν άνθρωποι και όχι σαν ρομπότ;

Tι στα αλήθεια συνέβη σε έναν κόσμο όπου τα παιδιά πλέον αντί να παίζουν ανέμελα και να βρωμίζουν μέσα στις λάσπες, απλά βαριούνται; Είναι ένδειξη αγάπης το να φορτώνουμε τα παιδιά μας με υποχρεώσεις και να τα γεμίζουμε με άγχη, όπως ακριβώς κάνουμε με τους εαυτούς μας;

Tι συνέβη σε έναν κόσμο στον οποίο δεν έχουμε πλέον τον χρόνο να κάτσουμε γύρω από ένα τραπέζι παρέα με τα αγαπημένα μας πρόσωπα και να συζητήσουμε μαζί τους ουσιαστικά, αντί να είμαστε απορροφημένοι από τις οθόνες των κινητών μας;

Πώς δημιουργήσαμε έναν κόσμο στον οποίον έχουμε όλο και περισσότερα πράγματα να κάνουμε και όλο και λιγότερο ελεύθερο χρόνο για διασκέδαση, επικοινωνία, συλλογισμό;

H «επιδημία της υπεραπασχόλησης» καταστρέφει λίγο λίγο κάθε μέρα την ψυχική και τη σωματική μας υγεία. Μας στερεί το δικαίωμα να είμαστε ουσιαστικά παρόντες στη ζωή των ατόμων που αγαπάμε πραγματικά.

Η υπόσχεση όλων εκείνων των επιτευγμάτων της τεχνολογίας ήταν ότι θα κάνουν τις ζωές μας πιο εύκολες, πιο γρήγορες πιο απλές. Κι όμως σήμερα έχουμε λιγότερο ελεύθερο χρόνο από ποτέ.

Για κάποιους από εμάς, τους «προνομιούχους» οι διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στη δουλειά και το σπίτι είναι θολές. Είμαστε στις συσκευές μας όλη την ώρα.

Μία από τις καθημερινές προσωπικές μου μάχες είναι διαχείριση του email μου. Είμαι διαρκώς θαμμένη κάτω από εκατοντάδες μηνύματα τα οποία λαμβάνω καθημερινά και δεν έχω καμία απολύτως ιδέα πώς θα διαχειριστώ.

Δυστυχώς δεν διαθέτω καμία μαγική λύση. Το μόνο που ξέρω είναι ότι χάσαμε την ικανότητά μας να έχουμε μία ανθρώπινη ζωή.

Χρειαζόμαστε μία διαφορετική σχέση με τη δουλειά μας, χρειαζόμαστε μία διαφορετική σχέση με την τεχνολογία. Χρειαζόμαστε μία διαφορετική σχέση με τον εαυτό μας. Χρειαζόμαστε μία διαφορετική σχέση με τους αγαπημένους μας.

Ο Ουίλιαμ Μπάτλερ Γέιτς κάποτε είχε γράψει:

«Χρειάζεται περισσότερο θάρρος για να εξετάσουμε τις σκοτεινές γωνίες του εαυτού μας από ό,τι χρειάζεται ένας στρατιώτης για να μπει στο πεδίο της μάχης.»

Πώς ακριβώς θα εξετάσουμε τις σκοτεινές γωνίες του εαυτού μας όταν είμαστε μονίμως απασχολημένοι;