Το μεγάλο μπαμ στο δημόσιο διάλογο κατάφερε να κάνει η καμπάνια για τις αμβλώσεις, προκαλώντας ποίκιλλες και πολλές αντιδράσεις από άμεσα ενδιαφερόμενους και μη. Όλοι ξαφνικά άρχισαν να μιλάνε και να διασταυρώνουν τα ξίφη τους, για μία καμπάνια που ναι μεν αφορά ένα πολύ ευαίσθητο ζήτημα, από την άλλη όμως όσο ψυχρό και αν αυτό ακουστεί, ήταν απλώς μια «διαφήμιση».
Ναι κι όμως, δεν ήταν τίποτα παραπάνω από μία προσπάθεια προώθησης μίας συγκεκριμένης ιδέας – ιδεολογίας, κάτι το οποίο σαφέστατα επιτρέπεται και συνηθίζεται σε αυτό που λέμε ελεύθερη δημοκρατία και έκφραση. Το κατά πόσο και υπό ποιες προϋποθέσεις συμφωνούμε ή διαφωνούμε με τη συγκεκριμένη ιδεολογία, είναι δικαίωμά μας και μάλιστα αναφαίρετο και κανείς δε θα μας αναγκάσει να αλλάξουμε άποψη.
Ξαφνικά όμως γίναμε όλοι μάρτυρες ενός διαλογικού πολέμου, που έλαβε χώρα στα social media, στα ΜΜΕ και στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις, με κεντρικό ζήτημα το ότι κάποιοι προσπαθούν να μας γυρίσουν στο Μεσαίωνα, να κατακρίνουν τις γυναίκες για τις επιλογές τους, να τους αφαιρέσουν δικαιώματα κ.ο.κ. Η αλήθεια είναι ότι όλα αυτά είναι λίγο αποκυήματα φαντασίας, καθώς ως γνωστόν πάλι κάναμε την τρίχα, τριχιά και βρήκαμε λόγο για να ξεκατινιαστούμε από το πουθενά.
Διότι όπως ακριβώς θέλουμε να μιλάμε ελεύθερα για άλλα κοινωνικά αμφιλεγόμενα ζητήματα όπως παραδείγματος χάριν η ομοφυλοφιλία και τα ναρκωτικά, έτσι θα έπρεπε να δεχτούμε την ελεύθερη έκφραση άποψης μιας ομάδας για τις αμβλώσεις. Δυστυχώς ή ευτυχώς, κατοχυρωμένο δικαίωμα όλων των δημοκρατιών αυτού του κόσμου, είναι να διακινούνται ελεύθερα και χωρίς λογοκρισία όλες μα όλες οι απόψεις. Το ότι αυτές τίθενται επί τάπητος και σαφώς γίνονται αποδεκτές από κάποιους και απορριπτέες από κάποιους άλλους, είναι αυτονόητο. Και ακριβώς εκεί έγκεινται και η ουσία των ελευθεριών, στο να γνωρίζεις τα πάντα και να πράττεις κατ’ επιλογήν.
Ειλικρινά πιστεύω ότι για ακόμη μία φορά βρήκαμε έναν λόγο να κάνουμε ντόρο από το πουθενά, να βγάλουμε άναρθρες κραυγές για το συγκεκριμένο ζήτημα και να ξεσπάσουμε κάπου τα νεύρα μας, αφού όλες αυτές τις μέρες δεν έχω δει, ακούσει ή διαβάσει κάτι που έστω να προσεγγίζει αυτό που λέμε δημιουργικό και εμπεριστατωμένο διάλογο. Θα μπορούσαμε κάλλιστα με αφορμή τη συγκεκριμένη καμπάνια, να προβληματιστούμε, να διαβάσουμε, να μάθουμε και να ενημερωθούμε για τις αμβλώσεις σε βάθος και να σχηματίσουμε έναν εποικοδομητικό αντίλογο, όμως αυτό δε συνέβη.
Το γεγονός αυτό λοιπόν καταδεικνύει, την πραγματική μας αδυναμία ή απροθυμία να ασχοληθούμε με ένα θέμα επί της ουσίας, να σκεφτούμε κατά πόσο αυτό μας επηρεάζει, από πού προέρχεται και πως μπορεί ή πρέπει να αλλάξει η νοοτροπία που το τροφοδοτεί και αν τελικά είμαστε όντως ικανοί να αποδεχτούμε τη διαφορετικότητα και τη διάσταση απόψεων που αναπόφευκτα υπάρχει σε μικρότερη ή μεγαλύτερη κλίμακα.
Ονομάζομαι Κέλλυ Ιωάννου. Είμαι Υπ. Διδάκτωρ Ψηφιακής Εγκληματολογίας και Τrauma Coach. Ως Διευθύντρια του CSI Institute, υποστηρίζω θερμά το όραμα του Ινστιτούτου που προάγει εκπαιδευτικούς και κοινωφελείς σκοπούς όπως την πρόληψη και την αντιμετώπιση θεμάτων ασφαλείας στο διαδίκτυο. Διαθέτω κλινική εμπειρία στον τομέα του Hλεκτρονικού Τραύματος (εξαρτήσεις από διαδίκτυο/ διαδικτυακούς εκβιασμούς, εκφοβισμούς, παρενοχλήσεις κ.ο.κ) και είμαι ιδρύτρια του Traumahelp, του μοναδικού κέντρου στην Ελλάδα για τη θεραπεία και την αποκατάσταση του ηλεκτρονικού τραύματος.