Ψυχικά τραύματα και αυριανοί εγκληματίες

Εγκληματίας γεννιέσαι ή γίνεσαι;

Τί συμβαίνει στο μυαλό ενός εγκληματία;

Πώς μπορεί κανείς να προβεί σε ειδεχθείς πράξεις που βλάπτουν άλλο άνθρωπο;

Τί μπορεί να προκαλέσει σε έναν υγιή ανθρώπινο εγκέφαλο τάση για εγκληματικές συμπεριφορές;

Το φαινόμενο της εγκληματικότητας διαπλέκει και απαιτεί την συνεργασία πολλών επιστημών (εγκληματολογία, νομική, ψυχολογία, ιατρική, κοινωνιολογία, βιολογία) για να δοθούν απαντήσεις σε ερωτήματα όπως τα παραπάνω.

Έρευνες που βρίσκονται σε εξέλιξη στην διεθνή επιστημονική κοινότητα προσπαθούν να παρατηρήσουν και να ανακαλύψουν τις πτυχές εκείνων των εγκεφάλων που “μπορούν να εγκληματούν”. Τα αποτελέσματα δείχνουν πως οι εγκέφαλοι αυτοί παρουσιάζουν διαφορές σε σύγκριση με τους εγκεφάλους των κοινών ανθρώπων που δεν προβαίνουν σε εγκλήματα. Κατά κάποιον τρόπο, ανακαλύπτεται μία συνάφεια μεταξύ εγκληματικής συμπεριφοράς και ενός εγκεφάλου που παρουσιάζει ιδιαιτερότητες. Οι περιπτώσεις αυτές δεν αναφέρονται σε βιολογικούς παράγοντες, αλλά σε ψυχοσυναισθηματικούς: αφορούν δηλαδή ανθρώπους οι οποίοι, δεν γεννήθηκαν με κάποια διαταραχή ή ψυχολογική πάθηση, αλλά, κατά βάση στην παιδική τους ηλικία, υπέστησαν βίαιες ή άσχημες συμπεριφορές από το περιβάλλον τους, με αποτέλεσμα να βιώσουν κάποιο ψυχικό τραύμα.

Επώδυνη εμπειρία ως παιδί -> Ψυχικό Τραύμα -> Εγκληματική συμπεριφορά

Κάθε φορά που με κάποιον τρόπο προκαλείται ένα τραύμα, από μία κατάσταση ή έναν άνθρωπο, σε άλλο άνθρωπο, οι συνέπειες δεν σταματούν στην ψυχολογική πλευρά. Επεκτείνονται, δυστυχώς, και επηρεάζουν το θύμα και σωματικά. Όταν αυτό μάλιστα συμβαίνει σε παιδιά, που βρίσκονται σε στάδια ανάπτυξης, το τραύμα, μεταβάλει και με “φυσικό” τρόπο την δομή του εγκεφάλου και το νευρικό σύστημα. Δεν είναι τυχαίο πως οι εγκληματίες συχνά παρουσιάζουν μια σειρά από τικ (πολύ γρήγορες και ξαφνικές ακούσιες κινήσεις, δηλαδή κινήσεις που οι ασθενείς δε μπορούν να ελέγξουν). Δίνεται η εντύπωση ενός “εγκλωβιμού” στον ίδιο τους τον νου και ενός αναπόδραστου στις ενέργειές τους.

Οι διαχωριστικές γραμμές μεταξύ υγιούς εγκληματία, ψυχασθενή και υγιούς εγκληματία με ψυχικά τραύματα είναι λεπτές, αλλά υπαρκτές. Στόχος του παρόντος άρθρου δεν είναι να δώσει απαντήσεις στα κίνητρα των εγκληματιών ή να τους δικαιολογήσει, αλλά να θέσει ερωτήσεις και προβληματισμούς για την συνθετότητα που εμφανίζει η εξέταση ενός ανθρώπου με επικίνδυνες ιδιαιτερότητες.