Ασφάλεια διαδικτύου, Διαδίκτυο

Ποιά είναι τα Δικαιώματά μας στον ψηφιακό κόσμο;

Όσο εξελίσσεται η τεχνολογία και όσο περισσότερο γινόμαστε κομμάτι αυτής, ένα ζήτημα που αναδύεται αρκετά συχνά είναι τα δικαιώματα που έχουμε στον ψηφιακό κόσμο, όπως ακριβώς συμβαίνει στον πραγματικό. Δυστυχώς έχουμε χάσει το μέτρο και πολλές φορές ξεπερνάμε αυτή τη διακριτή γραμμή του «θέλω» με το «έχω το δικαίωμα». Θέλεις να πεις την άποψή σου αλλά εάν είναι κακοήθης, έχεις όντως δικαίωμα στην ελευθερία του λόγου όταν αυτός προσβάλλει και στενοχωρεί;

Ένα άλλο πρόσφατο ζήτημα είναι το δικαίωμα να ξεχάσεις. Στον ψηφιακό κόσμο όσα δημοσιεύουμε μένουν για πάντα ακόμα και όταν σβήσουμε κάτι. Κάπως έτσι, όμως, το δικαίωμά μας «στη λήθη» ακυρώνεται από τη στιγμή που, ανά πάσα στιγμή το παρελθόν μας, μπορεί να ανασυρθεί. Ο καθένας μας θα έπρεπε να έχει το δικαίωμα να ξεχάσει και να αποστασιοποιηθεί από μια ανάρτηση, ένα σχόλιο, μια φωτογραφία, ένα λάθος του παρελθόντος και να ηρεμήσει ψυχικά αποβάλλοντας το από την μνήμη του.

Τα δικαιώματά μας στον ψηφιακό κόσμο δυστυχώς δεν συνάδουν πάντα με εκείνα που έχουμε στον πραγματικό κόσμο. Ωστόσο, σύμφωνα με πληροφορίες από σχετικό άρθρο, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή συμπεριέλαβε το δικαίωμα αυτό στην Πρόταση του Γενικού Κανονισμού ως το δικαίωμα κάποιου να ελέγχει τις πληροφορίες του στο διαδίκτυο. Μάλιστα, εάν κάποιος κακόβουλος θελήσει να δημοσιοποιήσει προσωπικές πληροφορίες κάποιου, με σκοπό να προκαλέσει βλάβη είτε ψυχολογική είτε στη φήμη του εν λόγω ατόμου, θα διωχθεί ποινικά.

Όλοι μας έχουμε δικαίωμα να ξεχάσουμε, να αποσιωπήσουμε κάτι από το παρελθόν μας, να διαγράψουμε και να αναθεωρήσουμε και αυτό δεν θα έπρεπε να παραβλέπεται από κανέναν. Μεγαλώνουμε και εξελισσόμαστε και είναι άδικο να στιγματιστούμε από ένα λάθος του παρελθόντος, να χάνουμε ευκαιρίες εργασίας εξαιτίας αυτού, να εκβιαζόμαστε από τρίτους ή καταστρέφεται η εικόνα μας.

Ακόμα και όταν δεν πρόκειται για δικό μας λάθος, αλλά για κάποια φήμη που άρχισε κάποιος τρίτος για εμάς είτε με κακό σκοπό είτε ως αστείο, στον ψηφιακό κόσμο θα μείνει για πάντα, γιατί το ανθρώπινο μυαλό μπορεί να ξεχάσει αλλά το διαδίκτυο ποτέ. Όσο «βαθιά» και να θελήσεις να κρύψεις κάτι, πάντα θα υπάρχει ο φόβος της επανεμφάνισης του και πάντα θα ζεις στη σκιά ενός τέτοιου στίγματος.

Το θέμα, λοιπόν, είναι πως αν και έχουμε και με το νόμο το δικαίωμα της λήθης, στην πραγματικότητα δεν γίνεται πράξη και υπάρχουν πολλοί «καλοθελητές» στον ψηφιακό κόσμο που θα ανασύρουν όλα μας τα μυστικά, όσα θέλουμε να αφήσουμε πίσω μας και όσα θέλουμε να αλλάξουμε. Άρα με βάση αυτό τίθεται και άλλο ένα ζήτημα. Κατά πόσο το ethical hacking είναι τελικά ηθικό; Ακόμα και αν δεν γίνεται για εκβιασμό και γίνεται γιατί κάποιος εργοδότης θέλει απλώς να μάθει τα πάντα για σένα. Είναι ηθικό να «σκάβει» κάποιος το παρελθόν σου και να σε κρίνει από αυτό;

Είναι ο σύγχρονος στιγματισμός της εποχής μας. Κάποτε στιγματίζονταν εκείνοι που είχαν κάνει φυλακή και δυσκολεύονταν στην αναπροσαρμογή τους στη κοινωνία και στην εύρεση εργασίας. Πλέον οι άνθρωποι θα στιγματίζονται με τον ίδιο τρόπο για κάτι που κάποτε ανήρτησαν και το έχουν μετανιώσει. Για πόσο θα τους «μαστιγώνουμε», όμως, σαν κοινωνία και δεν θα τους επιτρέπουμε να ξεχάσουν και να επαναπροσδιοριστούν σαν προσωπικότητες, κάτι που εν τέλει είναι αναπόσπαστο δικαίωμά τους;