Με την κατάληψη της Καμπούλ από τους Ταλιμπάν ο κόσμος ήρθε και πάλι σε επαφή με τον φόβο της τρομοκρατίας και της καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η πράξη της τρομοκρατίας παραβιάζει βασικές αρχές, όπως το δικαίωμα στη ζωή, την εργασία, την ελευθερία και την ασφάλεια και οδηγεί όχι μόνο σε θανάτους αλλά και σε καταστροφές και ψυχολογική φθορά των ανθρώπων που επιβιώνουν από ένα τέτοιο περιστατικό. Σε ευρύτερο πλαίσιο παραβιάζει και το δικαίωμα της ύπαρξης σε ένα περιβάλλον κοινωνικής και διεθνούς τάξης όπου τα δικαιώματα του ατόμου εξασφαλίζονται, αφού συνήθως τα περιστατικά τρομοκρατικών επιθέσεων προκαλούν άγχος και αναστάτωση σε διεθνές πλαίσιο.
Τα θύματα των επιθέσεων όμως είναι πολύ περισσότερα από αυτά που εμπλέκονται άμεσα σε μια τρομοκρατική επίθεση. Πρώτα “αφανή” θύματα μπορούμε να διακρίνουμε σε χώρες που βρίσκονται κάτω από ένα καθεστώς τρομοκρατίας. Ήδη οι ελευθερίες των ανθρώπων στο Αφγανιστάν έχουν περιοριστεί και τα δικαιώματα τους καταπατώνται. Γυναίκες έχουν αναγκαστεί να εγκαταλείψουν τις δουλειές και τις σπουδές τους ενώ κανόνες που ίσχυαν έως το 2001 και δεν τους επέτρεπαν, μεταξύ άλλων, να πάνε στο σχολείο, να κυκλοφορούν χωρίς κάποιον άντρα από την οικογένεια τους ή να έχουν πλήρη πρόσβαση στο σύστημα υγείας δεν είναι απίθανο να επανέλθουν. Αναγκάζονται έτσι να βλέπουν τις προσπάθειες και τα όνειρα τους να γκρεμίζονται και δεν μπορούν να κάνουν τίποτα για αυτό.
Άλλο ένα παράγωγο των καθεστώτων αυτών αποτελεί και η μετανάστευση. Σε μια προσπάθεια να προστατέψουν τη ζωή τους άνθρωποι αναγκάζονται να φύγουν από την χώρα καταγωγής τους. Έτσι χάνουν όσα έχουν χτίσει μέχρι στιγμής και καταπατάται το δικαίωμα τους στην ιδιοκτησία. Το μεταναστευτικό ζήτημα αντίστοιχα προκαλεί δυσκολία και στις χώρες υποδοχής αφού πρέπει να βρουν τρόπο να το διαχειριστούν, σεβόμενες τα δικαιώματα αυτών των ανθρώπων αλλά ταυτόχρονα και αναλογιζόμενες τους κατοίκους τους. Στη ρίζα αυτού του προβλήματος βρίσκεται η τρομοκρατία όμως και όχι οι άνθρωποι και αυτό είναι κάτι που πρέπει να αναγνωρίζουμε.
Τέλος, πολύ συχνά η ίδια η τρομοκρατία σαν πράξη μπορεί να έχει θύματα για τα οποία δεν μαθαίνουμε ποτέ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα για αυτό αποτελούν οι ενέργειες της Μπόκο Χαράμ, τρομοκρατικής οργάνωσης στην βόρεια Νιγηρία. Το 2014 απήχθησαν από το σχολείο τους 276 κορίτσια ηλικίας 16-18 ετών. Αυτό είχε συνταράξει την κοινή γνώμη με αποτέλεσμα να αρχίσει μια διαδικτυακή καμπάνια για ευαισθητοποίηση γύρω από το γεγονός (#BringBackOurGirls) και με σημαντικό αριθμό δημοσίων προσώπων να κάνουν δηλώσεις και να κατακρίνουν το φαινόμενο αυτό. Από τα κορίτσια αυτά πλέον έχουν αφεθεί ελεύθερες ή δραπετεύσει οι περισσότερες αλλά πάνω από 100 παραμένουν αιχμάλωτες.
Όμως, η βιαιοπραγία της Μπόκο Χαράμ δεν περιορίζεται εκεί. Σύμφωνα με άρθρο της Wall Street Journal σε περίοδο 3 ετών απήχθησαν περίπου 10.000 αγόρια, προκειμένου να εκπαιδευτούν σαν στρατιώτες, με κίνδυνο να χάσουν την ζωή τους αν αρνούνταν. Σε αντίθεση με το φαινόμενο της απαγωγής του 14 όμως η διεθνής κοινότητα δεν φάνηκε να ενδιαφέρεται ιδιαίτερα. Αν και αυτό εν μέρει θα μπορούσε να οφείλεται στην κάλυψη των εγκληματικών δράσεων της οργάνωσης από το προηγούμενο περιστατικό, μπορούμε να παρατηρήσουμε και έναν ακόμη λόγο. Ο κόσμος φαίνεται να αδιαφορεί για τους άντρες θύματα τρομοκρατικών επιθέσεων, ακόμη και αν αυτοί είναι παιδιά.
Πολύ συχνά σε περιπτώσεις όπου υπάρχουν θύματα μπορούμε να παρατηρήσουμε διακρίσεις τόσο σε τίτλους άρθρων όσο και στα ίδια τα άρθρα όπου θα αναφέρεται ότι μεταξύ των νεκρών γενικότερα υπάρχουν, ειδικότερα, γυναίκες και παιδιά. Εστιάζουμε στο τι αντιμετωπίζουν οι εκλαμβανόμενες ως αδύναμες ομάδες και έτσι παραβλέπουμε τα αποτελέσματα σε άλλες ή τείνουμε να απευαισθητοποιούμαστε απέναντι τους. Στην περίπτωση όμως της τρομοκρατίας τουλάχιστον αυτή είναι μια διάκριση που πρέπει να αποφεύγουμε. Αποτελούν και εκείνοι θύματα, τα οποία έχουν πληγεί εξίσου, και δεν πρέπει να τους γυρνάμε την πλάτη.
Ας έχουμε λοιπόν στο νου μας ότι η τρομοκρατία επηρεάζει σημαντικά περισσότερους ανθρώπους απ’ ότι φαίνεται σε ένα πρώτο στάδιο και πως χρειάζεται να προσπαθούμε να ευαισθητοποιηθούμε γύρω από τα γεγονότα. Το πρώτο βήμα για να βοηθήσουμε τα άτομα αυτά είναι να αναγνωρίσουμε την ύπαρξη τους και αυτό είναι σίγουρα κάτι που όλοι μπορούμε να κάνουμε.
Volunteer Team