Ανθρώπινες Σχέσεις, Συμπεριφορά, Ψυχική υγεία

Ο «ιππότης» βιαστής μου

Θέλω να σου θέσω μια πρόκληση: Την επόμενη φορά που θα βρεθείς με την παρέα σου, ρώτα ανοιχτά αν με οποιονδήποτε τρόπο έχει αισθανθεί ότι «παρενοχλείται», ή έχει βιώσει κακοποίηση. Συζητείστε επίσης τα χαρακτηριστικά του θύτη. Έμοιαζαν τελικά όλοι αυτοί και πως; Θα μείνεις άφωνη-ος όταν διαπιστώσεις ότι κατά γενική ομολογία έναν «επίδοξο κακοποιητή» μπορείς να τον εντοπίσεις, όχι και τόσο δύσκολα.

Η παρενόχληση, η εισβολή με το έτσι θέλω στην ιδιωτική ζωή, ο βιασμός της ψυχής, ποσώς  απέχουν από τη γνωστή σε όλες και όλους μας «κακοποίηση». Άλλωστε, όπως ουκ ολίγες φορές έχουμε γράψει… Η κακοποίηση μπορεί να έχει πολλές μορφές. Ο κακοποιητής όμως;

Ήταν Μάρτιος του 2017

…όταν καβάλα πάνω στο άσπρο του άλογο εμφανίστηκε αυτός. Ο πορφυρός μανδύας του απέπνεε εξουσία και σε έκανε να αισθάνεσαι ασφάλεια, η αύρα του είχε δυναμισμό και έναν Χ ιπποτισμό. Ήταν ευγενικός και όσο περνούσε ο καιρός, η ευγένεια άγγιζε τα όρια της «κολακείας». Κυλούσε πράγματι γαλάζιο αίμα στις φλέβες του;

Μόλις είχα βιώσει κάτι βαθιά τραυματικό και βρισκόμουν ακόμα σε σοκ. Ήμουν αυτό που λέμε «ευάλωτη», είχα αφήσει τον εαυτό μου εντελώς και αισθανόμουν ολάκερα μόνη μου σε αυτό, αφού δεν είχα το θάρρος να μιλήσω σε κανένα. Ντρεπόμουν. Είχα ανάγκη μια χείρα βοηθείας και να ακούσω έναν απελευθερωτικό, καλό λόγο; Όχι. Είχα ανάγκη έναν Άνθρωπο.

Ο έμπειρος, φιλόδοξος, καριερίστας, με μια δουλειά του κουτιού, την απαραίτητη «αυλή» ακολούθων στα κοινωνικά δίκτυα και καθώς πρέπει «ιππότης» με την φαινομενικά τέλεια ζωή από τον ευρύτερο κοινωνικό μου περίγυρο μύρισε σχεδόν αυτόματα την «κατάστασή» μου και τώρα πια μπορώ ωμά να το πω: Άρπαξε την ευκαιρία. Τώρα τα βλέπω όλα αυτά; Όχι. Τα έβλεπα και τότε, απλά δεν ήμουν καθόλου υποψιασμένη.

Η ιστορία ξεδιπλώνεται μέσα από «υποστηρικτικά» μηνύματα στο μέσεντζερ και ξαφνικά «Είδα αυτό και σε σκέφτηκα…» με συνοδεία τραγουδιών που εξυμνούν τη γυναικεία ομορφιά και ατελείωτες συζητήσεις που παραπέμπουν σε σωστή ψυχοθεραπεία. Αφού λοιπόν δημιούργησε ένα απίστευτα πρόσφορο έδαφος να ανοιχτώ, κι εγώ… το έκανα με τη σειρά μου, είπε «Εσύ θα έπρεπε να λύνεις και να δένεις! Έχεις ανάγκη κάτι νέο. Θέλω και μπορώ να σε βοηθήσω και έχω ήδη κάτι στο μυαλό μου». Και με προσκάλεσε σπίτι του.

«Να μια καλή αφορμή να λουστώ επιτέλους και να μιλήσω με έναν άνθρωπο που καταλαβαίνει» σκέφτηκα και πήγα. Και όταν μπήκα μέσα, έβαλε τα χέρια γύρω από τη μέση μου, με αγκάλιασε σφιχτά και κλείδωσε την πόρτα. Όταν βγήκα από αυτό το σπίτι δεν ήμουν πια ο ίδιος άνθρωπος. Ένα κομμάτι μου είχε πεθάνει και εγώ αισθανόμουν ακριβώς έτσι. Νεκρή. Βιασμένη με όλη τη σημασία και από κάθε άποψη.

Μίλησα για ένα βαθύ μου τραύμα στον εκκολαπτόμενο κακοποιητή μου κι εκείνος με πήρε από το χέρι και να ‘το ξανά… Θα μου πεις «Γιατί δεν έφυγες;». Θα σου πω, ότι απ’ έξω απ’ το χορό ακούγονται πολλά τραγούδια και σου εύχομαι να μη ζήσεις κάτι αντίστοιχο ΠΟΤΕ για να καταλάβεις κι εσύ το ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΤΗ «ΔΥΝΑΜΗ» ΝΑ ΦΥΓΕΙΣ.

Αυτή η ιστορία είναι δική μου, δική σου, δική της.

Οι ιππότες κακοποιητές παρουσιάζονται σαν πατέρες, αδερφοί, σωτήρες και μέντορες. Ανοίγουν τις φτερούγες τους για να μπεις μέσα τους να «ζεσταθείς», να αισθανθείς «ασφάλεια» και «σιγουριά» για να ανοιχτείς, να επικοινωνήσεις και πριν καλά καλά το καταλάβεις, σε ξεζουμίζουν, σε αδειάζουν. Δε δέχονται «Όχι». Η «αύρα δυναμισμού» τους ζέχνει υποτυπώδη κυριαρχία και ναρκισσισμό. Θέλουν να σε «ψηλώνουν», να σε γοητεύουν με κάθε τρόπο, ώστε μετά… να τους ψηλώσεις εσύ, όταν πια θα σε έχουν κάνει κτήμα τους. Ζουν μέσα από την εικόνα τους, οι «κύριοι σωτήρες». Τρέμουν μήπως χαλάσει. Θρέφονται από την «ευαλωτότητα σου».

Αν με ρωτάς, δεν υπάρχει επιστροφή. Το τραύμα μένει χαραγμένο μέσα σου για πάντα. Είσαι μια άλλη. Είσαι μια άλλη, όση δουλειά κι αν κάνεις στη συνέχεια με τον εαυτό σου.

Το ζήτημα είναι πως αυτοί οι ιππότες βιαστές και σωτήρες γεννιούνται και αναθρέφονται από πατέρες και μάνες. Το ζήτημα είναι ότι αυτοί οι ιππότες βιαστές και σωτήρες στηρίζονται από ένα ολόκληρο σύστημα που τους κάνει να αισθάνονται «δυνατοί», γνωρίζοντας τα «γούστα» τους και κάνουν τα στραβά μάτια. Το ζήτημα είναι για πόσο ακόμα.