Οι έντονοι ρυθμοί της ζωής, το άγχος, τα συναισθήματα απελπισίας και κατάθλιψης που μπορεί να βιώνουν ορισμένα άτομα, οδηγούν αρκετές φορές σε αυτοκτονικές τάσεις. Η αυτοκτονία αποτελεί μία από τις κυριότερες αιτίες θανάτου στον κόσμο, σε όλες τις ηλικίες.
Η αυτοκτονία, ή αλλιώς εκούσιος θάνατος, αποτελεί ένα κοινωνικό φαινόμενο που θα πρέπει να μελετηθεί εις βάθος. Ο πρώτος που μελέτησε το φαινόμενο αυτό ήταν ο Emile D. Durkheim, ο οποίος παρατήρησε, πως η αυτοκτονία σχετίζεται με τη συλλογικότητα καθώς η συλλογική συνείδηση είναι αυτή που επηρεάζει και την ατομική συμπεριφορά. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, κατά περιόδους, να έχουμε μια μεγάλη συχνότητα αυτοκτονιών, που επηρεάζονται από τις κοινωνικές συνθήκες και τις κοινωνικές κρίσεις.
Ο Durkheim είχε διακρίνει ορισμένους τύπους αυτοκτονιών, σύμφωνα με τις συνθήκες που περιέβαλλαν το άτομο. Αυτές είναι:
- Η Ανομική αυτοκτονία, όταν οι συνθήκες της ζωής δημιουργούν στο άτομο ορισμένα αισθήματα μοναξιάς ή «χαοτικά» συναισθήματα. Ένα παράδειγμα τέτοιων αυτοκτονιών είναι συχνά οι εφηβικές.
- Η Αλτρουϊστική αυτοκτονία, όταν υπάρχουν κοινωνικά σύνολα με υψηλό βαθμό κοινωνικής συνοχής, όπως είναι για παράδειγμα ορισμένες θρησκευτικές ή πολιτικές συλλογικότητες. Το άτομο διαπράττει την αυτοκτονία, καθώς υποτάσσει τον εαυτό του στις προσδοκίες της ομάδας (πολιτικής ή θρησκευτικής), στην οποία ανήκει.
- Φαταλιστική αυτοκτονία, όταν το άτομο βρίσκεται σε μια καταπιεστική, για εκείνο, περίοδο. Την συγκεκριμένη μορφή αυτοκτονίας, ο Durkheim την όρισε ως το αποτέλεσμα μιας «υπέρμετρης ρύθμισης» στη ζωή των ατόμων, λόγω κοινωνικών θεσμών.
- Εγωιστική αυτοκτονία, όταν το άτομο αισθάνεται να είναι πλήρως αποκομμένο από την κοινωνία μέσα στην οποία ζει. Αυτό μπορεί να συμβαίνει είτε γιατί λόγω ορισμένων συνθηκών, το άτομο απέχει από συλλογικότητες, είτε γιατί αδυνατεί να ενταχθεί στους συνήθεις απαιτούμενους κοινωνικούς ρόλους. Πιο ευάλωτη κοινωνική ομάδα σε αυτή τη περίπτωση, αποτελούν οι ηλικιωμένοι.
Το φαινόμενο της αυτοκτονίας, δυστυχώς, είναι συχνό και προκαλεί πόνο και στη κοινωνία γενικότερα, αλλά και στους ανθρώπους του οικείου περιβάλλοντος του αυτόχειρα. Τα συναισθήματα που προκαλούνται από τέτοιες πράξεις είναι η άρνηση, η ενοχή, ο θυμός, η μοναξιά και η κατάθλιψη.
Η ελληνική κοινωνία έχοντας ως οδηγό την πρόληψη αυτοκτονιών και την υποβοήθηση ψυχικής ανάτασης ατόμων με αισθήματα αποκλεισμού και κατάθλιψης, έχει ιδρύσει φορείς και κέντρα, στα οποία μπορούν οι πολίτες ή και οι οικογένειές τους να απευθυνθούν.
Είναι σημαντικό, οι άνθρωποι που αισθάνονται ότι η αυτοκτονία, δηλαδή η παραίτηση από την ζωή, είναι η μόνη λύση στα όποια προβλήματά τους, να συζητάνε με τους δικούς τους ανθρώπους ό,τι τους απασχολεί, να βάζουν στην καθημερινότητά τους δραστηριότητες που τους ευχαριστούν, να εστιάζουν στις μέχρι τώρα επιτυχίες τους και σε ευτυχισμένες στιγμές που ζήσανε και να μην διστάζουν να ζητήσουν βοήθεια από κάποιον ειδικό, ψυχολόγο ή ψυχίατρο, που θα τους βοηθήσει να κερδίσουν πάλι την εμπιστοσύνη στον εαυτό τους και στις δυνατότητες που οι ίδιοι διαθέτουν.
Στην Ελλάδα υπάρχουν ορισμένοι φορείς υποστήριξης, ώστε τα άτομα που αισθάνονται, ότι μέσω της αυτοκτονίας, θα λυθούν τα οποιαδήποτε προβλήματά τους, αλλά και οι συγγενείς και φίλοι αυτών, που θέλουν να τους βοηθήσουν, να μπορούν να στραφούν ανά πάσα στιγμή.
Η αυτοκτονία δεν αποτελεί, σε καμία περίπτωση, λύση στις όποιες δυσκολίες αντιμετωπίζουμε.
Πηγές:
Η εθελοντική ομάδα του CSI Institute, αποτελούμενη από εξειδικευμένους επιστήμονες όπως, ψυχολόγους, εγκληματολόγους, κοινωνιολόγους καθώς και τεχνικούς δικτύων & πληροφορικής, είναι κοντά σας παρέχοντας πληροφορία, ενημέρωση και γνώση μέσα από ποικίλα θέματα αρθρογραφίας.