Υπάρχει πολύ μεγάλη συζήτηση -και, στην πραγματικότητα, πάντα υπήρχε- όσον αφορά το χάσμα γενεών, με τους μεγαλύτερους να κατηγορούν τους νέους και τους πιο νεαρούς να ρίχνουν το φταίξιμο για όλα στις μεγαλύτερες γενιές. Το να προβληματιζόμαστε για τα λάθη που έκαναν οι γονείς μας και οι δικοί τους γονείς είναι αναπόφευκτο, καθώς εκ των πραγμάτων, όσο πιο πίσω κοιτάξεις στο χρόνο, οι συνθήκες γίνονται όλο και πιο δυσοίωνες και πιο “μεσαιωνικές”. Το να κατηγορούμε, όμως, και να δείχνουμε με το δάχτυλο τη νέα γενιά ανθρώπων, αυτή που τώρα βρίσκεται στην πιο παραγωγική της ηλικία, χωρίς να αναγνωρίζουμε όλα εκείνα τα ελπιδοφόρα χαρακτηριστικά που κουβαλά, αυτό είναι κάτι που θα έπρεπε να μας προβληματίζει.
Η νέα γενιά έχει πραγματικά δεχθεί σημαντική κριτική, κυρίως λόγω της αποχαύνωσης που ισχυρίζονται οι μεγαλύτεροι πως έχουν δεχθεί οι νέοι λόγω του διαδικτύου και των social media. Για μια γενιά που εξοικειώθηκε σε μεγάλη ηλικία με το κινητό τηλέφωνο και τον υπολογιστή, όλη αυτή η συστηματική ενασχόληση με τις νέες τεχνολογίες φαντάζει μάταια και περιττή. Πολλοί ισχυρίζονται πως τα παιδιά πρώτα μαθαίνουν να χρησιμοποιούν το κινητό και το τάμπλετ και μετά μαθαίνουν να διαβάζουν και πως τα παραδοσιακά παιχνίδια πια τείνουν να εξαλειφθούν, καθώς έχουν αντικατασταθεί από όλα εκείνα τα παιχνίδια που προσφέρονται online και τα παίζει κανείς μπροστά σε μία οθόνη.
Επιπλέον, για τις μεγαλύτερες γενιές ανθρώπων, οι νέοι είναι αρκετά “προχωρημένοι” και προκλητικοί, κάτι βέβαια που ήταν παρατηρήσιμο πάντα, όταν η μία γενιά διαδεχόταν την προηγούμενη. Ας μην ξεχνάμε πως οι γονείς και οι παππούδες μας έχουν μεγαλώσει σε άλλες εποχές, με άλλες αξίες, στερεοτυπικές αντιλήψεις και “πρέπει”. Επομένως, κάθε τι καινούριο και έξω από τα νερά τους, φαντάζει ανοίκειο και απειλητικό. Έτσι βρίσκουν ακόμη μια αφορμή να εκτοξεύσουν κατηγορίες προς τους νέους, θεωρώντας πως “τα πράγματα ήταν καλύτερα παλαιότερα” και πως “η κατάσταση έχει ξεφύγει”. Έχουν όμως, άραγε, αναλογιστεί γιατί έχουμε ένα σωρό λόγους να νιώθουμε υπερηφάνεια για τη νέα γενιά ανθρώπων και αισιοδοξία πως θα δημιουργήσει ένα καλύτερο μέλλον από αυτό που έχτισαν οι γηραιότεροι για μας;
Στην πραγματικότητα, η νεολαία σήμερα μοιάζει να είναι πιο ευαισθητοποιημένη από ποτέ όσον αφορά τις αδικίες εις βάρος των, άλλοτε, περιθωριοποιημένων κοινωνικών ομάδων (άτομα με αναπηρίες, μέλη της LGBTQ+ κοινότητας, γυναίκες, μετανάστες κλπ). Μάλιστα, γίνονται σημαντικές προσπάθειες εκ μέρους τους να εξαλειφθούν φαινόμενα βίας και φυλετικών διακρίσεων, ομοφοβικά και ρατσιστικά στερεότυπα, επιδιώκοντας να δημιουργήσουν κοινωνίες που σέβονται και δεν κατακρίνουν τη διαφορετικότητα, προωθούν την αλληλοκατανόηση και τη βοήθεια σε ανθρώπους που το έχουν ανάγκη, βαδίζοντας προς την πρόοδο και μαχόμενοι κατά της προγονοπληξίας.
Μάλιστα, όσον αφορά τα social media και την κριτική που αυτά δέχονται, έχουν αποδειχθεί ιδιαίτερα ωφέλιμα σε θέματα ευαισθητοποίησης, καθώς οι άνθρωποι έχουν τη δυνατότητα με αυτόν τον τρόπο να μοιράζονται σε ευρείες κοινότητες ανθρώπων τους προβληματισμούς τους για κοινωνικά θέματα, να προωθούν ενέργειες, να διοργανώνουν πορείες και να μαζεύουν υπογραφές για ζητήματα στο φάσμα των κοινωνικών αδικιών. Υπάρχει, λοιπόν, και η άλλη όψη του νομίσματος σε όλα όσα εκ πρώτoις μοιάζουν επιζήμια και άνευ νοήματος. Κανείς ποτέ δεν αμφισβήτησε τις αρνητικές συνέπειες που ακολούθησαν της ανάπτυξης των νέων τεχνολογιών και της έκρηξης της δημοφιλίας των social media, όμως ας κοιτάξουμε λίγο τη μεγάλη εικόνα. Αν αυτά αποτελούν ένα χρήσιμο εργαλείο προκειμένου η νέα γενιά να φέρει εις πέρας όλα όσα έχει οραματιστεί και να δημιουργήσει έναν κόσμο ανθρωπιάς, ισότητας και δικαιοσύνης, τότε ας είναι.
Ονομάζομαι Κλεοπάτρα Τσιούνη και είμαι τελειόφοιτη του Τμήματος Ψυχολογίας του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Αυτή την περίοδο εκπονώ την Πρακτική μου Άσκηση στο CSI Institute, όπου ασχολούμαι με την αρθρογραφία και διάφορα Projects του Ινστιτούτου. Παράλληλα, εκπαιδεύομαι στη Γνωσιακή – Συμπεριφοριστική Ψυχοθεραπεία στην Ελληνική Εταιρεία Έρευνας της Συμπεριφοράς.