Δεν έχουν περάσει δύο εβδομάδες απ’ όταν είδα την καλύτερη –έως τώρα- ταινία της ζωής μου. Αισθάνομαι ακόμα τα συναισθήματα που μου προκάλεσε να με πλημμυρίζουν, να με αφυπνίζουν και παράλληλα να με κινητοποιούν σε… δράση.
Ξυπνάω ένα κάπως μουντό πρωινό Σαββάτου, έξω ψιλοέβρεχε, λέω «Δε φοράω τη φόρμα μου να πάω να περπατήσω και να πάρω έναν καφέ, αντί να φτιάξω, ή να παραγγείλω;». Αυτό και έκανα. Και αφού ένιωσα την υγρασία σε όλο μου το σώμα να με διαπερνά και τις ψιχάλες να με αγκαλιάζουν, είχα τουλάχιστον αχνιστό καφέ ανά χείρας και δε με ένοιαζε.
Επιστρέφω σπίτι και βουλιάζω στον καναπέ με μια πικέ κουβερτούλα –η ώρα έντεκα το πρωί και το μάτι μου γαρίδα- και σκέφτομαι αφού ο χρόνος μου είναι άπλετος για ξεκούραση και χουχούλιασμα, αυτή τη φορά να μη χαζέψω πάλι το «How I met your mother» που αγαπώ και έχω μάθει απ’ έξω. Λέω, ας δούμε και κάτι καινούριο! Στα suggestions του ναού που ονομάζεται Netflix βλέπω match 98% με μια ταινία ονόματι «Into The Wild». Ώπα, είπα, λέω, τι είναι αυτό; Βλέπω τον πρωταγωνιστή φάτσα κάρτα και αφού… εγκρίνω σκέφτομαι «Ξεκινάμε!».
Και αυτό ήταν. Με το που μπαίνει το soundtrack, βλέπω τα μεγαλειώδη φυσικά τοπία στο πρώτο κιόλας λεπτό, μαθαίνω και ότι είναι βασισμένο σε αληθινή ιστορία, λέω «Εδώ είμαστε». Δε θα σας πω πολλά για την ταινία, αξίζει να τη δείτε και να κρίνετε εσείς αναλόγως με βάση τα γούστα σας, θα σας πω όμως τι συνέβη μετά…
Ούσα απίστευτα ενθουσιώδης άνθρωπος και ταυτοχρόνως πλέον συγκρατημένα αισιόδοξος, ήδη στους τίτλους τέλους το κινητό στα χέρια μου είχε πάρει φωτιά. Πήρα τη μάνα μου, την κολλητή μου, μια ξαδέρφη απ’ την Ηλεία και το Χρήστο τον περιπτερά να μοιραστώ μαζί τους το πόσο τέλεια ήταν η ταινία που μόλις είδα. Η ιστορία, τα χρώματα, τα μηνύματα, τα τοπία, ο πρωταγωνιστής (!), τα νοήματα, η πλοκή, όλα!
Θα μου πείτε εδώ «Μα καλά, τρελή είσαι; Πήρες τηλέφωνο όλο το ντουνιά για μια ταινία;». Η αλήθεια είναι πως τρελή δεν είμαι, έχω πιάσει απλά το νόημα. Το ένστικτό μου, το συναίσθημα εκείνης της στιγμής μου έλεγε «Μοιράσου, μετέδωσε, απόλαυσε τη χαρά!». Αυτό και έκανα. Δεν ήθελα να ζαλίσω κανέναν. Ήθελα απλά να μοιραστώ την ευγνωμοσύνη που ένιωσα όση ώρα ξετυλιγόταν αυτήν η υπέροχη ιστορία μπροστά στα μάτια μου και ταυτόχρονα να μεταφέρω αυτό το καταπληκτικό συναίσθημα. Και όντως… όλοι μηδενός εξαιρουμένου, ότι κι αν έκαναν εκείνη τη στιγμή το έλαβαν! Και χάρηκαν. Και έως τώρα βέβαια, είδαν και την ταινία!
Η χαρά όταν μοιράζεται, πολλαπλασιάζεται και ανθίζει και το βάσανο αντίστοιχα, όταν μοιράζεται, κομματιάζεται. Το βασικό topic της ταινίας έχει να κάνει με την έννοια της ελευθερίας. Ουσιαστικά λέει πως… για να βιώσει ο άνθρωπος την πραγματική ελευθερία, να τη νιώσει σε κάθε του κύτταρο, να την εισπνέει, να την εκπνέει, χρειάζεται να αποδεσμευτεί από κάθε ύλη. Από κάθε συνθήκη που τον καθιστά έρμαιο. Από την ίδια του την ταυτότητα. Εντάξει, δεν είναι τόσο βαρύ όσο ίσως ακούγεται… Ξέρετε όμως που καταλήγουμε; Πως… τι νόημα έχουν όλα αυτά, αν τελικά δεν έχεις έστω μια ψυχή να τα μοιραστείς; Ένα χαμόγελο απέναντί σου να ανατέλλει; Ένα δάκρυ στο μάγουλο να φιλήσεις; Η απάντηση δική σας!
ΥΓ 1: Να τη δείτε την ταινία και αναμένω εντυπώσεις στο mail μου!
ΥΓ 2: Αισθάνομαι έξτρα χαρά που μοιράστηκα όλα τα παραπάνω μαζί σας.
ΥΓ 3: Να μοιράζεστε. Να είστε ευάλωτοι. Ελευθερία είναι!
Ονομάζομαι Κέλλυ Ιωάννου. Είμαι Υπ. Διδάκτωρ Ψηφιακής Εγκληματολογίας και Τrauma Coach. Ως Διευθύντρια του CSI Institute, υποστηρίζω θερμά το όραμα του Ινστιτούτου που προάγει εκπαιδευτικούς και κοινωφελείς σκοπούς όπως την πρόληψη και την αντιμετώπιση θεμάτων ασφαλείας στο διαδίκτυο. Διαθέτω κλινική εμπειρία στον τομέα του Hλεκτρονικού Τραύματος (εξαρτήσεις από διαδίκτυο/ διαδικτυακούς εκβιασμούς, εκφοβισμούς, παρενοχλήσεις κ.ο.κ) και είμαι ιδρύτρια του Traumahelp, του μοναδικού κέντρου στην Ελλάδα για τη θεραπεία και την αποκατάσταση του ηλεκτρονικού τραύματος.