Γράφει η Δήμητρα Ευαγγελίου, Κοινωνιολόγος
Τα τελευταία χρόνια και ειδικά κατά τη περίοδο της καραντίνας, κάνει όλο και πιο έντονη την εμφάνισή του στη Ελλάδα το φαινόμενο της ενδοοικογενειακής βίας. Με τον όρο αυτόν εννοούμε τη σωματική, λεκτική, ψυχολογική, σεξουαλική βία, καθώς επίσης και την παραμέληση μεταξύ ατόμων μέσα στην οικογένεια, σε έγγαμη ή σε συντροφική σχέση. Οι δράστες συνήθως είναι οι σύζυγοι ή σύντροφοι και θύματα οι γυναίκες ή/ και τα παιδιά.
Θα πρέπει να αναφερθεί, πως τα ποσοστά καταγγελίας των εγκλημάτων αυτών είναι ιδιαιτέρως μικρά, καθώς υπάρχει έντονη κοινωνική προκατάληψη απέναντι σε αυτά τα αδικήματα, αισθήματα φόβου και ντροπής από τη πλευρά των θυμάτων, αλλά και ο εκφοβισμός τους από τους δράστες. Για τους παραπάνω λόγους, εξίσου ένα μικρό ποσοστό των θυμάτων ζητά βοήθεια και συμβουλευτική στήριξη από τους ειδικούς.
Από τα αρχεία της αστυνομίας προκύπτει πως στη χώρα μας τα τελευταία 7 χρόνια έχουν διαπραχθεί 63 δολοφονίες γυναικών, που πέσανε θύματα ενδοοικογενειακής βίας. Η Ελληνική Αστυνομία, στη προσπάθειά της να μειώσει τα φαινόμενα κακοποίησης και ενδοοικογενειακής βίας, έχει ιδρύσει την Υπηρεσία Αντιμετώπισης Ενδοοικογενειακής Βίας στη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Αττικής, με σκοπό τα θύματα του εν λόγω φαινομένου αλλά και άτομα του οικείου περιβάλλοντος αυτών να απευθύνονται, με απόλυτη ανωνυμία, ώστε να καταπολεμηθεί αυτή η μορφή βίαιης εγκληματικότητας.
Είναι πολύ σημαντικό, ολόκληρο το κράτος να αντιμετωπίσει ενωμένο το εν λόγω φαινόμενο μέσα από δράσεις. Θα πρέπει οι πολίτες να ενημερωθούν για την έμφυλη βία, ώστε όλοι να αναγνωρίσουν την επικινδυνότητα και την έκταση που αυτή έχει λάβει. Στη συνέχεια, είναι ιδιαίτερα σημαντικό να αυστηροποιηθούν οι ποινές για τους δράστες του εγκλήματος αυτού και να δημιουργηθεί ένα πλαίσιο που να προστατεύει και να στηρίζει τα θύματα ενδοοικογενειακής βίας, ώστε να βρουν την δύναμη να “σπάσουν τα δεσμά” που τις κρατούν δεμένες με τον δράστη/δυνάστη τους. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, το κράτος θα πρέπει να έχει τη δυνατότητα να προσφέρει στα θύματα δουλειά, ώστε να τους διευκολύνει την διαφυγή. Εξαιρετικά σημαντικό είναι επίσης, τα περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας να γίνουν αυτεπάγγελτα, ώστε να μην υπάρχει δυνατότητα ανάκλησης αυτών, όπως ήδη έχουν υπάρξει πολλές φορές στο παρελθόν, αυξάνοντας έτσι κατακόρυφα τον αριθμό των κακοποιημένων γυναικών.
Αν και συχνά στις μέρες μας ακούμε πως η καραντίνα “όπλισε” το χέρι του δράστη, θα πρέπει να θυμόμαστε, πως ο εκάστοτε δολοφόνος διαθέτει ορισμένα χαρακτηριστικά, τα οποία υπό πίεση μπορούν να τον ωθήσουν, να διαπράξει ένα έγκλημα “το οποίο ήταν προσχεδιασμένο στο χαρακτήρα του ότι θα συμβεί”. Υπό αυτές τις συνθήκες, το επιχείρημα, πως η πανδημία οδήγησε τον δράστη στην αποτρόπαια πράξη, δεν μπορεί να καταστεί δυνατόν, καθώς οι συγκεκριμένοι δράστες σύζυγοι/ σύντροφοι θεωρούσαν τις γυναίκες τους κτήμα τους.
Πηγές:
Cusson, M. (2009) Σύγχρονη Εγκληματολογία. Παράρτημα: Νέες Μορφές Εγκληματικότητας (επιμ. Μαγγανάς, Α. Λαγού, Ν.). Νομική Βιβλιοθήκη, Αθήνα
Volunteer Team