Πολλές φορές ζητάμε από τα παιδιά να κάνουν πράγματα και να συμπεριφερθούν με έναν συγκεκριμένο τρόπο, τα μαλώνουμε για τα λάθη τους και προσπαθούμε να τα κατευθύνουμε προς τη σωστή επιλογή, την ίδια ώρα που οι γονείς πράττουν τα ακριβώς αντίθετα. Ολόκληρες ενημερωτικές καμπάνιες και συντονισμένες προσπάθειες για να ενημερώσουμε τα παιδιά για την ορθή χρήση του διαδικτύου, την ίδια στιγμή που τα παιδιά καθημερινά βλέπουν τους γονείς τους να «χάνονται» μέσα σε αυτό.
Γονείς που προβάλλουν όλη τους τη ζωή και τα ίδια τα παιδιά τους στα social media, που ποστάρουν ανελέητα και έχουν κάνει το κινητό τους προέκταση του χεριού τους, αλλά ταυτόχρονα παραπονιούνται ότι τα παιδιά δεν έχουν ζωή εκτός οθόνης. Ψάχνουν να βρουν αν φταίνε οι παρέες ή το σχολείο ή οι καθηγητές αλλά δεν συνειδητοποιούν ότι το πρώτο, το ισχυρότερο και το διαχρονικότερο πρότυπο όλων των παιδιών είναι οι γονείς.
Πρώτα έρχεται το σπίτι και μετά όλα τα υπόλοιπα όσον αφορά την παιδεία, τη συμπεριφορά, τις επιρροές, το ήθος και την κουλτούρα. Και καθότι όλοι οι άνθρωποι είμαστε μιμητικά όντα, ότι βλέπουν τα παιδιά μας, αυτό και θα πράξουν εν τέλει.
Είναι πολύ δύσκολο λοιπόν έως και ακατόρθωτο να ενστερνιστούν τα παιδιά έναν τύπο συμπεριφοράς που αντιτίθεται στην οικογενειακή τους καθημερινότητα. Όσο και αν προσπαθούν τα σχολεία, οι καθηγητές, οι θεσμοί και όλοι οι υπόλοιποι, κανείς δεν μπορεί να αντισταθμίσει τη βαρύτητα των οικογενειακών προτύπων.
Ακόμα και αν σε κάποιες περιπτώσεις είναι επιβεβλημένο οι γονείς να ασχολούνται με το κινητό τους, θα πρέπει να εξηγήσουν στα παιδιά ότι αυτό είναι δευτερευούσης σημασίας και δεν αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα. Θα πρέπει να ωθούν τα παιδιά να ασχοληθούν με οτιδήποτε άλλο εκτός από την οθόνη. Να τους μαθαίνουν συνεχώς πως μπορούν να προστατευτούν από τον εθισμό, όχι με λόγια αλλά με πράξεις και με την ίδια τους τη συμπεριφορά.
Γονείς που είναι οι ίδιοι εθισμένοι στην αλόγιστη και απρόσεχτη χρήση του διαδικτύου και των social media (δυστυχώς υπάρχει πληθώρα παραδειγμάτων), δεν μπορούν να ζητούν από τα παιδιά τους να κάνουν το αντίθετο. Αν δεν σηκωθείς από τον καναπέ να παίξεις με το παιδί σου, να το πας βόλτα, να συζητήσεις μαζί του, να αφιερώσεις χρόνο, να του κρατήσεις το χέρι, να του διαβάσεις παραμύθι από το βιβλίο και όχι από το τάμπλετ, να μοιραστείς εμπειρίες, τότε δυστυχώς αυτό θα καταλήξει να χαθεί μέσα στο χάος του διαδικτύου.
Δεν μπορούμε λοιπόν να κατηγορούμε τα παιδιά αν δε δούμε πρώτα την καμπούρα μας και δεν μπορούμε να τους ζητάμε, ότι πριν δεν τους έχουμε δώσει. Η πρακτική του στρουθοκαμηλισμού στην ανατροφή των παιδιών κοστίζει σοβαρά στο μέλλον τους, στο μέλλον μας.
Ονομάζομαι Κέλλυ Ιωάννου. Είμαι Υπ. Διδάκτωρ Ψηφιακής Εγκληματολογίας και Τrauma Coach. Ως Διευθύντρια του CSI Institute, υποστηρίζω θερμά το όραμα του Ινστιτούτου που προάγει εκπαιδευτικούς και κοινωφελείς σκοπούς όπως την πρόληψη και την αντιμετώπιση θεμάτων ασφαλείας στο διαδίκτυο. Διαθέτω κλινική εμπειρία στον τομέα του Hλεκτρονικού Τραύματος (εξαρτήσεις από διαδίκτυο/ διαδικτυακούς εκβιασμούς, εκφοβισμούς, παρενοχλήσεις κ.ο.κ) και είμαι ιδρύτρια του Traumahelp, του μοναδικού κέντρου στην Ελλάδα για τη θεραπεία και την αποκατάσταση του ηλεκτρονικού τραύματος.