Από την Αλίκη Τσίκα
Ή τουλάχιστον έτσι νομίζουμε…. Άνθρωποι που δεν τους βλέπουμε να γκρινιάζουν, να πέφτουν, να κλαίνε, να φωνάζουν ή να ξεσπάνε και για αυτό πιστεύουμε ότι αντέχουν τα πάντα ή δε νιώθουν τίποτα. Το ότι κάποιος είναι σιωπηλός δεν σημαίνει απαραίτητα ότι είναι και αναίσθητος ή ικανός να σηκώσει όλα τα βάρη χωρίς να λυγίσει.
Άλλοι το ονομάζουν αξιοπρέπεια, άλλοι εγωισμό, άλλοι δύναμη και άλλοι σθένος, όπως και να λέγεται όμως είναι απλά ένας τρόπος αντίδρασης ή ίσως και επιβίωσης για όλους αυτούς που αναγκάζονται να σηκώσουν τα βάρη που οι υπόλοιποι προσπαθούν να αποποιηθούν.
Νομίζουμε ότι είναι απόμακροι, νομίζουμε ότι είναι σκληροί, νομίζουμε ότι είναι «παίχτες», ενώ στην ουσία όσο εμείς νομίζουμε, αυτοί οι άνθρωποι θέλουν απλά να ακουστούν και να νιώσουν ότι κάποιος εκεί έξω είναι ικανός να σηκώσει λίγο από τα δικά τους βάρη και να ελαφρύνει έστω και στο ελάχιστο την πλάτη τους.
Το ότι δεν το ζητάνε, δεν παρακαλάνε, δε σέρνονται και δε ξεφτιλίζονται για βοήθεια, δε σημαίνει ότι δεν την χρειάζονται. Μπορεί να θεωρούν ότι αν τη ζητήσουν αυτό θα είναι ένδειξη αδυναμίας, αποτυχίας ή ακόμα και λόγος για να νιώσουν ντροπή. Έτσι έμαθαν να πιστεύουν; Έτσι νιώθουν; Ότι και αν είναι αυτό, ακόμα και αν είναι ξεκάθαρα λανθασμένη η συγκεκριμένη αντίληψη, δεν μπορεί να τους κάνει λιγότερο ανθρώπινους ή τείχη πάνω στα οποία οι άλλοι έχουν το δικαίωμα να βαράνε αλύπητα.
Συνήθως αυτοί οι άνθρωποι είναι αυτοί που φορτώνονται στην πλάτη τους τις απαιτήσεις, τα όνειρα, τις επιδιώξεις, τους φόβους και τις ανασφάλειες όλων των άλλων και προσπαθούν να παραγκωνίσουν τις δικές τους για να ανταπεξέλθουν σε όλα τα υπόλοιπα. Συνήθως φαίνονται αλώβητοι σε ότι και να τους συμβαίνει και σπάνια θα θεωρήσει κάποιος ότι έχουν ανάγκη. Ανάγκη να μιλήσουν, να ακουστούν, να ζητήσουν ή απλώς να πέσουν.
Έτσι ο περισσότερος κόσμος πιστεύει ότι «έλα μωρέ τώρα τι ανάγκη έχει αυτός, αντέχει τα πάντα». Λάθος! Δεν αντέχει τα πάντα, υπομένει στωικά τα πάντα, ενώ μέσα του είναι έτοιμος να εκραγεί. Λυγίζει απλώς δεν το διαφημίζει για να ζητιανέψει λίγη προσοχή και λίγη λύπηση ή για να γεμίσει τα «κενά» του, εκμεταλλευόμενος τους άλλους. Δεν εκβιάζει συναισθηματικά για να πάρει αυτό που θέλει, όχι γιατί δεν το θέλει πραγματικά, αλλά γιατί δε θέλει η όποια κατάκτησή του να είναι προϊόν εκβιασμού.
Ας αναλογιστούμε λοιπόν και ας κατανοήσουμε ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι που δε σπάνε ή δε λυγάνε, υπάρχουν άνθρωποι διαφορετικοί, που ο καθένας με τη μοναδικότητα και τον τρόπο του, θέλει και αξίζει και σεβασμό και βοήθεια και στήριξη. Η μορφή με την οποία μπορούν να δοθούν όλα αυτά ποικίλλει, όμως η ουσία είναι μία, ότι δεν μπορούμε να μεταφράζουμε τη δύναμη κάποιου ως αναισθησία ή την αξιοπρέπεια και την υπομονή ως αρετές προς εκμετάλλευση.
Ακούστε, μιλήστε, συζητήστε, δώστε χρόνο, δείξτε κατανόηση, και βάλτε για λίγο τον εαυτό σας στη θέση του άλλου. Θα αντέχατε όσα τους ζητάτε να αντέξουν;
Ονομάζομαι Κέλλυ Ιωάννου. Είμαι Υπ. Διδάκτωρ Ψηφιακής Εγκληματολογίας και Τrauma Coach. Ως Διευθύντρια του CSI Institute, υποστηρίζω θερμά το όραμα του Ινστιτούτου που προάγει εκπαιδευτικούς και κοινωφελείς σκοπούς όπως την πρόληψη και την αντιμετώπιση θεμάτων ασφαλείας στο διαδίκτυο. Διαθέτω κλινική εμπειρία στον τομέα του Hλεκτρονικού Τραύματος (εξαρτήσεις από διαδίκτυο/ διαδικτυακούς εκβιασμούς, εκφοβισμούς, παρενοχλήσεις κ.ο.κ) και είμαι ιδρύτρια του Traumahelp, του μοναδικού κέντρου στην Ελλάδα για τη θεραπεία και την αποκατάσταση του ηλεκτρονικού τραύματος.