Διαδικτυακός Εθισμός, Ψυχική υγεία

Όταν το διαδίκτυο είναι το καταφύγιο σου

Από την Χαρά Σώτα,

Στις δύσκολες στιγμές όταν κανείς δεν είναι εκεί για σένα ή όταν εσύ επιλέγεις να κλειστείς στον εαυτό σου το ίντερνετ είναι πάντα εκεί για να σου απαλύνει τον πόνο. Η λειτουργική κατάθλιψη σου επιτρέπει μεν να κάνεις όσα χρειάζεται στην καθημερινότητά σου όμως το κομμάτι της κοινωνικοποίησης σου καταρρέει μέρα με τη μέρα. Δε θες να βλέπεις άνθρωπο, δε θες να βγεις, γίνεσαι αγοραφοβικός, σε πιάνει κρίση πανικού στα μέσα μεταφοράς. Το διαδίκτυο όμως είναι εκεί για σένα ανά πάσα στιγμή, σαν μια προσωπική όαση.

Παρακολουθείς τις ζωές των άλλων αθόρυβα και χωρίς φόβο. Η γραπτή επικοινωνία είναι σαφώς πιο εύκολη γιατί κανείς δεν μπορεί να δει μέσα από το χαρούμενο κείμενο που γράφεις, ότι κλαις μόνος σου σε ένα σκοτεινό δωμάτιο. Νιώθεις την ανάγκη να ανήκεις αλλά με τρόπο δικό σου που δε θα σε πιέζει να έρχεσαι σε άμεση επαφή με τους άλλους και να δείχνεις πως πραγματικά αισθάνεσαι. Μέσα από το διαδίκτυο όμως, νιώθεις ασφάλεια. Όταν δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις τον έξω κόσμο και την πραγματικότητα το διαδίκτυο γίνεται το καταφύγιο σου.

Ένας άνθρωπος με λειτουργική κατάθλιψη δεν σταματά να είναι ικανός ή ευφυής. Δεν σταματά να κάνει τη δουλειά του ή να περνάει καλά με τους φίλους του. Ζει όμως με έναν μόνιμο πόνο. Αυτό το σφίξιμο στο στομάχι, τον πόνο στο στήθος, την αίσθηση αδυναμίας, την σωματική εξάντληση. Εσύ τον βλέπεις να γελάει και λες όλα καλά. Αυτός όμως μέσα του θρηνεί για όλα. Θρηνεί για όσα πέρασε, για όσα ζει αυτή τη στιγμή και για όσα θα έρθουν και τον τρομάζουν. Θρηνεί για αυτά που χάνει άθελά του επειδή είναι σε αυτή την κατάσταση και τον πνίγουν οι ενοχές που γίνεται βάρος στους άλλους.

Είναι δύσκολο να προσπαθείς να μη χαλάσεις τη διάθεση της παρέας σου. Είναι επώδυνο να προσπαθείς να χαμογελάσεις όταν όλα μοιάζουν μαύρα και μάταια. Είναι δύσκολο να πρέπει να σηκωθείς να πας στη δουλειά σου όταν δεν έχεις αντοχή να αντιμετωπίσεις τη ζωή. Είναι βασανιστικό να αναγνωρίζεις τα θετικά σε κάτι αλλά να μην μπορείς να τα βιώσεις σε βάθος. Η ζωή του ατόμου με κατάθλιψη είναι ένα μαρτύριο. Ένας συνεχής αγώνας για να μη λυγίσεις και παραιτηθείς. Μια ατέρμονη διαδρομή μέσα στο σκοτάδι με την ελπίδα ότι θα βρεις το φως.

Για πολλούς ανθρώπους η προσκόλληση σε μια οθόνη και σε μια διαδικτυακή ζωή είναι ένας τρόπος να ρίξουν λίγο φως στο σκοτάδι τους. Είναι ένας τρόπος να βρουν ενδιαφέρον σε κάτι που αλλιώς δεν θα μπορούσαν. Τους παρέχεται η δυνατότητα να αλληλοεπιδράσουν με άλλα άτομα χωρίς τον φόβο του στιγματισμού. Χωρίς το βλέμμα οίκτου των άλλων. Το διαδίκτυο, όσα αρνητικά κι αν έχει, έχει άλλα τόσα και περισσότερα θετικά. Μπορεί η προσκόλληση σε μια οθόνη να γίνει επικίνδυνη. Για κάποιους όμως είναι σωτήρια. Είναι ο δρόμος προς το φως. Είναι μια πόρτα στο αδιέξοδο. Είναι ο τρόπος να αναχαιτίσουν δυνάμεις για να βγουν και στον έξω κόσμο.

Πριν κατηγορήσετε κάποιον ή πριν τον κοροϊδέψετε για την εμμονή που έχει να κλείνεται στον εαυτό του και πίσω από μια οθόνη αναρωτηθείτε τι πραγματικά μπορεί να του συμβαίνει. Σκεφτείτε ότι ίσως είναι αυτό που χρειάζεται γιατί αυτό που περνάει εσείς δεν το έχετε δει ούτε στον χειρότερο εφιάλτη σας. Σταθείτε δίπλα του. Ακούστε όχι μόνο με τα αυτιά σας αλλά και με τη ψυχή σας. Μάθετε να βλέπετε πέρα από τα προφανή. Έτσι ίσως μια μέρα σώσετε τη ζωή κάποιου!