Συμπεριφορά, Ψυχική υγεία

Τοξική θετικότητα: Ευχαριστώ, δε θα πάρω!

Από τη Μαρή Γαργαλιάνου,

 

Για το καλό μας έχουμε ακούσει κατά καιρούς πολλά… Να στείλουμε μήνυμα, να παραιτηθούμε, να μη στείλουμε μήνυμα, να χωρίσουμε, να κάνουμε μια μεγάλη αλλαγή γιατί τη χρειαζόμαστε, να πάμε σε ψυχολόγο, να επιστρέψουμε σε πρώην, να προωθούμε περισσότερο τη δουλειά μας στα social media, να σταματήσουμε να είμαστε τόσο «υπομονετικοί», να ξεκινήσουμε να είμαστε πιο «αποφασιστικοί», να τον κάνουμε «block» γιατί «πως αντέχεις να βλέπεις στο προφίλ του παντού τη νέα του σχέση;» (!), να κάνουμε ένα μεταπτυχιακό γιατί απλά «είναι η ώρα μας», να σταματήσουμε να είμαστε τόσο δοτικοί και καλοί, να πονηρευτούμε λίγο γιατί «η ζωή είναι σκληρή».

Όλοι έχουμε ανάγκη το νοιάξιμο. Όλοι έχουμε ανάγκη το μοίρασμα. Όλοι έχουμε ανάγκη ανθρώπους να μας αγαπούν και να αγαπάμε. Και όλοι το αξίζουμε ασυζητητί. Άλλωστε σε αυτόν τον κόσμο ήρθαμε από αγάπη, για να δώσουμε και να λάβουμε… αγάπη. Όλα τα παραπάνω μπορεί να στα πει κανείς με τον πιο ωραίο τρόπο και τις καλύτερες προθέσεις. Ο κάθε άλλος όμως, ο όποιος άλλος, είτε είναι μάνα, πατέρας, φίλος, κολλητή, αδελφός, σύντροφος, δεν είναι ΕΣΥ. Ο κάθε άλλος εν ολίγοις, ο όποιος άλλος, μιλάει… φορώντας τα δικά του παπούτσια.

Η ακαταμάχητη αυτή ενθάρρυνση με positive vibes μεγατόνων σε συνδυασμό με spiritual guiding, η οποία σε πνίγει ακόμα και από τα πιο δικά σου άτομα έχει όνομα. Τοξική θετικότητα λέγεται. Στην προσπάθειά του ο Χ να «σε ανεβάσει» και να σε κάνει να ορθώσεις ενδεχομένως ανάστημα σε πνίγει, την ώρα που εσύ έχεις απλά μια ανάγκη να «τα πεις», έχεις ανάγκη έναν άνθρωπο, αυτόν τον άνθρωπο, εκεί. Έχεις ανάγκη ένα καλό αυτί, και έναν ώμο. Έχεις ανάγκη να μοιραστείς…

Θα σου προτείνω λοιπόν το εξής: Στο επόμενο “για το καλό σου” από τον οποιονδήποτε, κοντινό ή μακρινό, ρίξε μια ματιά στη ζωή του. Αν είναι πραγματικός Βούδας, ισορροπημένος σε όλα του και ολόψυχα ενσυνείδητος, με ένα μόνιμο μειδίαμα στα χείλη αυθεντικό βρέξει χιονίσει, σε παρακαλώ να μου τον γνωρίσεις. Πολλές φορές, κάνουμε προβολές δικές μας στις ζωές των άλλων και τους στήνουμε στον τοίχο με αγάπη για να τους “βοηθήσουμε” και να τους “φτιάξουμε”.

Αλήθεια, έχουμε αναρωτηθεί ποτέ τι σημαίνει αυτό για εμάς; Τι μας οδηγεί με τους τρόπους και τους όρους μας να θέλουμε να “φτιάξουμε” τους άλλους; Και τι αντίκτυπο αλήθεια μπορεί να έχει σε εκείνους αυτό, πόσο μάλλον αν περνούν μια πραγματικά δύσκολη φάση της ζωής τους; Ας ασχοληθούμε λίγο πρώτα ουσιαστικά με εμάς κι ας πάμε μετά να “φτιάξουμε” τον κόσμο, τον φίλο, το γιο, το σύντροφό μας. Είναι πολύ οκ το μαύρο, είναι πολύ οκ και το άσπρο, είναι πολύ οκ και το ροζ και όλα. Όλοι έχουμε δικαίωμα στις κακές στιγμές και περιόδους, όσο και στις καλές. Μπορούμε να είμαστε κοντά στους ανθρώπους μας με το να είμαστε απλά εκεί. Πιστέψτε με, δε χρειάζεται τίποτα άλλο.