Συμπεριφορά, Ψυχική υγεία

Τα παράθυρα του μυαλού μη ξεχάσεις να κλείσεις!

Από την Μάρη Γαργαλιάνου,

Μια τελευταία απάντηση και τα κλείνεις όλα. Έφτασε πάλι μια το βράδυ και βρίσκεσαι ακόμα πάνω από mailing lists, παράλληλα μιλάς με την κολλητή σου στο Viber, έχεις ανοίξει κι ένα word και ετοιμάζεις ένα report για τη δουλειά  -που είναι για την επόμενη εβδομάδα-, εσύ όμως σωστός στρατιώτης το έχεις ξεκινήσει από τώρα και μέσα σε όλα έχεις και κάτι ψιλά δεκατάκια. Αισθάνεσαι κούραση, τα μάτια σου σχεδόν κλείνουν, ονειρεύεσαι ένα τριήμερο στη θάλασσα μακριά από υποχρεώσεις, σκέψεις και καθήκοντα και σου μοιάζει όαση. Ο σκύλος σου κι εσύ!

Μόλις κλείσεις όλα τα παράθυρα του υπολογιστή πάντα με την αίσθηση ότι κάτι ξέχασες να κάνεις, η ταινία στο μυαλό σου γυρνάει σταθερά. Σαν ταινία παλιά που τέλος δεν έχει όπως λέει και το άσμα. «Πότε πρέπει να πληρώσω το λογαριασμό του κινητού; Θα μου το κόψουν πάλι. Πωωω ξέχασα να πάρω την Παναγιώτα τηλέφωνο σήμερα! Πάλι θα λέει ότι όλο τη ξεχνάω και είμαι εργασιομανής και ότι στο τέλος θα μείνω μόνο εγώ, το λάπτοπ και ο σκύλος μου. Ιιιι έβαλα στο Μάρλει να φάει; Πλάκα πλάκα πρέπει να τον πάω στο κτηνίατρο για το καθιερωμένο του τσεκ απ. Εντάξει, είμαι απαράδεκτη, ακόμα να πάω να κάνω το δικό μου καθιερωμένο τσεκ απ. Και που να πας; Με τον κορωνοιό τα είδαμε όλα. Τι ήταν και αυτό που μας βρήκε… Ζούμε θέματα Πανελληνίων 2050! Btw, εξαιρετικός ο κ. Τσιόδρας! Έπλυνα τη μάσκα μου;». Εν ολίγοις, το χάος.

Είμαι βέβαιη πως όλο αυτό που περιγράφω δε σας είναι άγνωστο. Με διαφορετική θεματολογία σκέψεων και ενδεχομένως ανάμικτα συναισθήματα, είναι κάτι που συμβαίνει σε όλους. Γιατί άντε και τα κλείσαμε τα παράθυρα του υπολογιστή, βάλαμε στο αθόρυβο το κινητό και σβήσαμε τα φώτα. Με τις σκέψεις τι κάνουμε; Ένα απόφθεγμα του Νίτσε περιγράφει το σκηνικό τόσο εύστοχα: «Οι σκέψεις είναι οι σκιές των συναισθημάτων μας —πάντοτε σκοτεινότερες, κενότερες και απλούστερες». Υπάρχουν λοιπόν, όπως ακριβώς και τα συναισθήματα, γιατί αφενός τα αποτυπώνουν και αφετέρου μέσω λογικής και παραλόγου δημιουργούν σενάρια, προβολές σε μέλλον και πολλές φορές τονώνουν τα «κατηγορώ» και τα γιατί από το παρελθόν. Πείτε μου όμως, τι θα συνέβαινε εάν εστιάζαμε την προσοχή μας, χωρίς κριτική, στο τώρα; Μήπως θα ήταν πιο… λειτουργικό, γόνιμο και συνάμα απελευθερωτικό;

Το «τώρα» που μόλις έκλεισες όλα τα παράθυρα του υπολογιστή τι σου ψιθυρίζει; Έβαλες τις πιτζάμες, έπλυνες τα δόντια σου και έπεσες μόλις στο κρεβάτι μετά από μια θυελλώδη μέρα. Επιλέγεις να… προβάλεις στο πριν και το μετά, ή να εστιάζεις στο τώρα; Και τελικά ποια διαδικασία σου «πάει» περισσότερο; Κάθε φορά που κλείνεις τα μάτια, φρόντισε να αδειάζεις… Να κλείνουν μαζί και τα παράθυρα του μυαλού. Αξίζεις ξεκούραση, αξίζεις φροντίδα, αξίζεις μια στιγμή ηρεμίας για σένα, με σένα. Χρειάζεται απλώς να επιλέξεις να… παύσεις. Θα μου πεις, σε αυτούς τους τρελούς ρυθμούς που ζούμε, μόνο αυτό δεν έμαθες. Ώρα να… ξεμάθεις για να ξαναμάθεις και με επίγνωση να αγκαλιάσεις το δώρο της ζωής. Την αναπνοή. Όλα από εκεί ξεκινούν. Όλα εκεί καταλήγουν. Στην ανάσα.

Ανάσες ήπιες, γεμάτες χαμόγελο, γεμάτες ηρεμία, γεμάτες… ζωή. Το ότι είσαι εδώ, είναι δώρο. Ένα δώρο που χρειάζεται να το γιορτάζεις κάθε μέρα. Σκέψου το… Ανάσα, είμαι ζωντανός. Ανάσα, είμαι υγιής. Ανάσα, μπορώ. Ανάσα, με αγαπάω. Ανάσα, θέλω να με αγαπάω περισσότερο. Ανάσα, θέλω να με φροντίζω περισσότερο. Ανάσα, αισθάνομαι ευγνωμοσύνη. Ανάσα, παύση. Δεν αρκεί μόνο να κλείσεις τα παράθυρα του υπολογιστή φίλε μου. Χρειάζεται να κλείσεις και τα παράθυρα του μυαλού που ανθρώπινα πάντα και λογικά μυρίζουν ένα υπέροχο, πολύπλοκο χάος. Αγκάλιασε το χάος, αποδέξου το, είναι μοναδικό για τον κάθε ένα και είναι δικό μας και επέλεξε την παύση κατά τη διάρκεια της ημέρας, όποτε και εφόσον σε εξυπηρετεί. Μη ξεχνάς… όλα είναι τώρα. Ανάσα!