Γονείς, Οικογένεια, Παιδιά, Ψυχική υγεία

Τα «κουβαδάκια» μας παρακαλώ

Aπό την Αλίκη Τσίκα,

Ευτυχώς έχω την τύχη να ανήκω σε μία από τις γενιές που κάθε καλοκαίρι έτρεχαν στα παιχνιδάδικα για να διαλέξουν με αγωνία τα «κουβαδάκια» τους, που θα τους συνόδευαν στις εξορμήσεις στην παραλία. Χαρά και ενθουσιασμός απερίγραπτος. Και οι γονείς, αχ αυτοί οι έρημοι οι γονείς, που τα κουβαλούσαν κάθε μέρα και τα μάζευαν από την παραλία.

Και αναρωτιέσαι θα το άλλαζα αυτό για ένα κινητό; Όχι, σίγουρα όχι. Ήταν η χαρά του παιχνιδιού, αυτή η  μανία να γίνεις ένα με την άμμο και να ακούς μετά τη μαμά σου να φωνάζει γιατί σου είπε να μην γίνεις χάλια, οι φωνές και τα γέλια με τα άλλα παιδιά, τα κάστρα στην άμμο που δεν ήθελες με τίποτα να έρθει και να τα χαλάσει το κύμα.

Και ειλικρινά σκέφτεσαι πόσο λάθος μπορεί να είναι το γεγονός ότι σήμερα πολλά παιδιά στερούνται όλων αυτών των συναισθημάτων και των εμπειριών, αφού με το βγουν από τη θάλασσα, τρέχουν με βρεγμένα ακόμα χέρια να πιάσουν την οθόνη. Να χωθούν εκεί μέσα χωρίς να παίξουν, χωρίς να γνωρίσουν τα άλλα παιδιά, χωρία καν να κοιτάξουν τη θάλασσα και την άμμο. Η αγωνία και ο ενθουσιασμός για τα καινούργια παιχνίδια, έδωσε δυστυχώς τη θέση του στην αγωνία για ένα ακόμη download και μία νέα διαδικτυακή παρτίδα ή ένα ακόμη level.

Παιδιά που προσπαθούν εναγωνίως να γίνουν δικτυακοί αγρότες, πολεμιστές, αθλητές, κατασκευαστές και κάθε είδους άλλες ψηφιακές φιγούρες και χάνουν δυστυχώς την ευκαιρία να βιώσουν το παιχνίδι στην πραγματική του διάσταση, την ανθρώπινη επαφή. Διότι το παιχνίδι, το αληθινό, αυτό που γίνεται στο φυσικό χώρο μαζί με άλλα παιδιά, όποιας μορφής και αν είναι, δεν είναι μόνο ψυχαγωγία για το παιδί. Είναι κοινωνικοποίηση αφού του επιτρέπει να έρθει σε επαφή, να «τσακωθεί» και να συμφιλιωθεί με τα άλλα παιδιά, να χάσει ή να κερδίσει. Του δίνει την ευκαιρία να μιλήσει και να συζητήσει, να γελάσει ή ακόμα και να κλάψει. Να μιλήσει με τους γονείς και να εξηγήσουν πως παίζεται, γιατί δεν πρέπει να «κλέβεις» ή να γκρεμίζεις επίτηδες τα κάστρα που έφτιαξαν τα άλλα παιδάκια.

Είναι και αναμνήσεις όμως και οι σχέσεις. Αυτές οι ιστορίες που μας μένουν από τις καλοκαιρινές διακοπές με τους φίλους μας και τις γκάφες ή τα αστεία που έχουμε να λέμε μια ολόκληρη ζωή. Και οι φιλίες μας που χτίστηκαν μαζί με τα κάστρα αλλά σίγουρα αυτές δεν τις πήρε κανένα κύμα. Είναι εκεί για να μας θυμίζουν την πορεία και τα γέλια που μας έφτασαν μέχρι εδώ. Και είναι πολύ κρίμα να τα θυσιάζουμε όλα αυτά στο βωμό της ανελέητης οθόνης.

Οθόνες επί οθονών, κατακλύζουν καθημερινά τα παιδιά. Από τα σχολεία που προσπαθούν να εκσυγχρονιστούν, το σπίτι με την τηλεόραση και τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, την εικόνα των γονιών μπροστά στις δικές τους οθόνες, συχνά απόμακρους και σκεπτικούς. Δυστυχώς δεν μπορούμε να επιρρίψουμε ευθύνες στα παιδιά, αλλά και στους γονείς που πολλές φορές παρασυρμένοι από την επέλαση της τεχνολογίας, πιστεύουν ότι μπορεί και να κάνουν καλό στα παιδιά, αν τα μυήσουν από νωρίς σε αυτήν και τις χρήσεις της.

Παν μέτρον άριστον όμως. Ναι μεν να ξέρουν τα παιδιά, να εξοικειωθούν και να μάθουν να ζουν και να αλληλοεπιδρούν με τις σύγχρονες επιταγές της καθημερινότητας, όμως δεν υπάρχει κανένας λόγος να στερούνται της παλιάς καλής ψυχαγωγίας. Το επιτραπέζιο, το ποδήλατο στην πλατεία, το παιχνίδι, στον πεζόδρομο και τα κουβαδάκια μας.

Μιας λοιπόν και το καλοκαίρι είναι εδώ, ας δώσουμε την ευκαιρία σε όλα τα παιδιά να ζήσουν όσα ζήσαμε και εμείς και μας κάνουν ακόμα ευτυχισμένους και νοσταλγικούς. Ας τα πάρουμε από το χέρι να πάμε να διαλέξουμε τα παιχνίδια τους, να κάτσουμε μαζί τους να τους δείξουμε πως παίζονται, να παίξουμε κι εμείς μαζί τους και να βάλουμε έστω και για λίγο το κινητό στην τσάντα. Όχι δίπλα μας, στην τσάντα.