Ανθρώπινες Σχέσεις, Εγκλήματα, Ψυχική υγεία

Πατροκτονία: Ερμηνεύοντας ένα μυστηριώδες έγκλημα που διχάζει την κοινή γνώμη

Από την Ελένη Μαχαιρά,

Στο προσκήνιο των μέσων μαζικής ενημέρωσης βρίσκεται η αποφυλάκιση του 27χρονου πατροκτόνου, που σκότωσε τον πατέρα του στην Ζάκυνθο πριν περίπου ένα χρόνο. Όπως έχει γίνει γνωστό, η συχνή κακοποίηση των μελών της οικογένειας του αλλά και του ίδιου ήταν τα αίτια που όπλισαν το χέρι του δράστη. Η ποινή που του επέβαλε το δικαστήριο για ανθρωποκτονία από πρόθεση σε ήρεμη ψυχική κατάσταση είναι 7 έτη και 12 μήνες για οπλοχρησία και οπλοκατοχή. Έπειτα από έφεση με ανασταλτική δύναμη που ασκήθηκε από τους συνηγόρους του 27χρονου, αφέθηκε ελεύθερος με αναστολή , με δύο περιοριστικούς όρους: απαγόρευση εξόδου από τη χώρα και εμφάνιση στο τμήμα της περιοχής του.

enimerotiko.gr

Με αφορμή αυτό το περιστατικό μερικές από τις κατηγορίες αλλά και τα κίνητρα πατροκτόνων πρόκειται να αναλυθούν παρακάτω:

Τα κίνητρα ενός πατροκτόνου ποικίλλουν

Κατηγορίες: “Η τυραννική συμπεριφορά του πατέρα”

Οι περισσότερες υποθέσεις πατροκτόνων ανά τον κόσμο βασίζονται σε περιπτώσεις ενδοοικογενειακής βίας με κατάληξη τον φόνο του κακοποιητικού πατέρα της οικογένειας. Υπό αυτές τις συνθήκες, ο θύτης ενδέχεται να χαρακτηριστεί από την υπόλοιπη οικογένεια ως “ήρωας”, καθώς δίνει ένα τέλος στη συνεχιζόμενη αυτή κακοποίηση. Παρά την ενοχή τους, πολλοί πατροκτόνοι φαίνεται να μην μετανιώνουν για τις πράξεις τους και να υποστηρίζουν πως η δολοφονία του εκάστοτε κακοποιητικού γονέα, ήταν ο μόνος τρόπος να σταματήσουν τον φαύλο κύκλο κακοποίησης. Σημαντικά χαρακτηριστικά πατροκτόνων τέτοιας φύσεως φαίνεται να είναι ο έντιμος βίος, η καλή συμπεριφορά και η ομολογία των πράξεών τους κατά την απολογία τους.

 

legalnews24.gr

Παρ’όλα αυτά, δεν είναι λίγες οι υποθέσεις τόσο στο εξωτερικό όσο και στην Ελλάδα, όπου δράστες έχουν αποπειραθεί να δώσουν τέλος στην δική τους ζωή αφού πρώτα έχουν δολοφονήσει τον κακοποιητικό γονιό τους. Τέτοιου είδους δράστες συνήθως βιώνουν μόνοι τους ότι τους συμβαίνει και καταλήγουν να ζουν μόνο για να εκδικηθούν τους κακοποιητικούς γονείς τους, δολοφονώντας τους, ενώ έπειτα διαπράττουν απόπειρα αυτοκτονίας. Συνήθως πρόκειται για θύματα χρόνιας κακοποίησης όπου τα ψυχικά τους τραύματα είναι τόσο έντονα που δεν τους αφήνουν να συνεχίσουν την ζωή τους. Χρήσιμο παράδειγμα αποτελεί η υπόθεση της 35χρονης πατροκτόνου που κρεμάστηκε στο κελί της στο σωφρονιστικό κατάστημα ‘Κορυδαλλός 2’, στις 21 Ιουνίου.

“Το οιδιπόδειο σύμπλεγμα στην ψυχαναλυτική θεωρία”

Αντίθετα, μια άλλη κατηγορία πατροκτόνων αποτελείται από μια ομάδα ανθρώπων που βιώνουν απωθημένα ή ασυνείδητα συναισθήματα που εκφράζονται ως επιθυμία εξόντωσης του γονιού του ίδιου φύλου και απόκτησης του γονιού του αντίθετου φύλου. Όπως πολλοί ψυχαναλυτές υποστηρίζουν, το σύμπλεγμα αυτό παρουσιάζεται φυσιολογικά στην παιδική ηλικία, και θα πρέπει να εξαφανιστεί σύντομα για την ομαλή και ισορροπημένη σχέση ανάμεσα στα παιδιά και τους γονείς. Η μη σωστή επίλυση του οιδιπόδειου συμπλέγματος είναι πολύ πιθανό να οδηγήσει σε καταστροφικές συμπεριφορές όπως παιδοφιλία, νεύρωση και σαφώς, πατροκτονία. Στην κατηγορία αυτή, δυστυχώς, ανήκουν άτομα που αντιμετωπίζουν εξαιρετικά δύσκολα ψυχολογικά προβλήματα και είναι πολύ πιθανό να μην καταλάβουν ποτέ την σοβαρότητα των πράξεων τους. Τελικά, μέσα από αυτή την κατηγορία ανθρώπων, αντιλαμβανόμαστε για ακόμη μια φορά την σπουδαιότητα του οικογενειακού περιβάλλοντος στην ανατροφή ενός παιδιού.

Μέσα στο μυαλό του κακοποιητικού πατέρα.

Λαμβάνοντας υπόψιν την πρώτη κατηγορία που αναφέρθηκε παραπάνω, είναι σημαντικό να σημειωθούν τόσο τα κίνητρα όσο και από που πηγάζει αυτή η “τυραννική” συμπεριφορά του πατέρα. Έρευνες έχουν αποκαλύψει ότι ο κακοποιητικός πατέρας βασίζεται στο γεγονός ότι τα θύματα του δεν θα καταγγείλουν στις αρχές τις πράξεις του, πράγμα που συμβαίνει κυρίως για δύο λόγους. Πρώτον, τα παιδιά που κακοποιούνται σεξουαλικώς από τους γονείς τους τείνουν να μην αντιλαμβάνονται τι ακριβώς τους συμβαίνει, λόγο του νεαρού της ηλικίας τους, και πιστεύουν πως αυτή είναι μια φυσιολογική συμπεριφορά μεταξύ των μελών της οικογένειας. Όταν πλέον αντιληφθούν πως η συμπεριφορά αυτή ξεφεύγει από τα πλαίσια του φυσιολογικού, τους διακατέχει φόβος και ντροπή για αυτά τα περιστατικά, με αποτέλεσμα να επιλέγουν να μην το μοιράζονται ή ακόμη και να το αρνηθούν εάν κάποτε ερωτηθούν. Δεύτερον, πολλές είναι οι πιθανότητες ο δράστης να μην αρκεστεί στην κακοποίηση ενός μόνο μέλους αλλά να παρενοχλεί συστηματικά και την υπόλοιπη οικογένεια, με αποτέλεσμα τα μέλη της οικογένειας να αναγκάζονται να παραμένουν θύματα κακοποίησης για να προστατεύσουν το ένα το άλλο.

Τα αποτελέσματα που προκύπτουν από την “αποδοχή” της βίας οδηγούν τόσο στην εμφάνιση αλλά και στην εξάπλωση του φαινομένου, με τον αριθμό των περιστατικών που τελικά έρχονται στο φως της δημοσιότητας να μην αντιστοιχούν ούτε στο ελάχιστο με αυτά της πραγματικότητας.