Καλό είναι να ανοίγουν στόματα

Γράφει η  Μάρη Γαργαλιάνου, Personal & Executive Coach, Σύμβουλος Επικοινωνίας και Ανάπτυξης Ανθρώπων

Κάποτε, στο παρελθόν είχα γράψει πως… όποιος λαχταράει πόλεμο, παλεύει κάθε μέρα με τον εαυτό του. Ο «πόλεμος» δεν αφορά μόνο υπαρκτές, φυσικές συνθήκες μεταξύ ανθρώπων. Ο πόλεμος μπορεί να είναι διάφανος, σχεδόν «απών», κάτι εξαιρετικά εσωτερικό και δύσκολο και πολλές φορές περισσότερο βίαιο από έναν πόλεμο φαινομενικά στο απόλυτο εκεί. Η λεγόμενη εσωτερική «πάλη», δεν είναι μια εύκολη υπόθεση και το γνωρίζουμε καλά όλες και όλοι μας.

«Ξέρω τι συμβαίνει μα δε μιλώ», «Ήμουν απέναντι, έμπαιναν παιδιά νύχτα μέρα στο σπίτι του, αναρωτιόμουν τι κάνει μαζί τους στην ηλικία του, σχεδόν τρόμαζα και… επέστρεφα στην κουζίνα μου», «Του είπα μια και δυο και τρεις να μιλήσει. Δε μπορούσα να επέμβω παραπάνω, ας έκανε ότι ήθελε», «Έτσι είναι αυτός μωρέ τώρα, τι τα θες… Κυριαρχικός και καλά, ψώνιο! Ναι, είναι αυταρχικός. Ναι, πράγματι, στις κοπέλες στο γραφείο μιλάει άσχημα και επιστρέφουν σπίτι με κλάματα. Και εγώ τι να κάνω;». «Ήμουν μπροστά όταν συνέβη… Φοβήθηκα. Δεν ήξερα πώς να κινηθώ και αν έπρεπε. Με κρατούσε στο χέρι. Την επόμενη μέρα, τι; Σα να μη συνέβη τίποτα. Με τα μάτια κάτω στο σανίδι κι αυτός όλο χαμόγελα, κοσμάρα…».

Όλες και όλοι ξέρουμε. Όλες και όλοι όταν επιλέγουμε το δρόμο της σιωπής, είμαστε συνένοχοι. Χωρίς καν να το καταλαβαίνουμε… επιλέγουμε πόλεμο. Είναι πολύ εύκολο να ανοίγουμε την τηλεόραση και το δελτίο ειδήσεων των οχτώ και να αρχίζουμε τα κατηγορώ. Είναι πολύ εύκολο να κράζουμε σαν τα κοράκια για ένα σύστημα που μπάζει από παντού και παράλληλα να το επαινούμε όταν μας συμφέρει. Είναι πολύ εύκολο να πηγαίνουμε όπου μας ξεβράζει το κύμα σα να είμαστε ψόφια ψάρια, ενώ μπροστά στα μάτια μας ξεδιπλώνονται αρχαίες τραγωδίες. Είναι πολύ εύκολο να υψώνουμε τόνο, να κάνουμε τους άλλους να νιώθουν σκουπίδια, μόνοι, αβοήθητοι και στο οικογενειακό τραπέζι της Κυριακής να προσκαλούμε σε προσευχή, γιατί πατρίδα, οικογένεια και σταυρός πάνω απ ‘όλα.

Όποιος λαχταράει πόλεμο, παλεύει κάθε μέρα με τον εαυτό του. Και όλα τα παραπάνω βουλιάζουν συνειδήσεις και ο ύπνος χάνεται, τα χέρια τρέμουν, αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος. Μοιάζουν όλα τόσο μακριά και είναι τόσο κοντά μας. Την ίδια στιγμή μοιάζει σαν να… ωριμάζουν οι συνθήκες, η κοινωνία είναι πιο έτοιμη; Δε ξέρω… Αυτό που ξέρω είναι πως το όνομα Σοφία Μπεκατώρου είναι ότι πιο κοντινό σε Φως έχω δει τα τελευταία χρόνια. Καλό είναι να ανοίγουν στόματα… Δεν τα έχουμε μόνο για προσευχή, για να μπουκώνουμε ανενόχλητοι το παστίτσιο της μαμάς και για να πουλάμε εφέ. Κι αν κάτι θέλω να κρατήσεις από όλο αυτό που ζούμε και με κατεύθυνση προς το φως, είναι δυο στίχοι του Σιδηρόπουλου: «Έχε το νου σου στο παιδί, γιατί αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει Ελπίδα».