Μη κατηγοριοποιημένο

Γιατί το «δήθεν» πρέπει να πεθάνει

Από την Αλίκη Τσίκα,

Με αφορμή την ιστορία της Ελένης Αντωνιάδου, της γυναίκας που έστησε μία δήθεν ζωή, μία δήθεν καριέρα και μία δήθεν εικόνα, από το πουθενά, καλό θα ήταν να σκεφτούμε όλοι, πόσες φορές στη ζωή μας, έχουμε προσπαθήσει να προσποιηθούμε κάτι ή κάποιον που δεν είμαστε, μόνο και μόνο για να γεμίσουμε πάσης φύσεως «κενά».

Σίγουρα η συγκεκριμένη κοπέλα ξεπέρασε το όριο του απλού ψέματος, και πραγματικά φαινόταν να πιστεύει και η ίδια τα όσα πλάσαρε για τον εαυτό της. Με περίσσια αυτοπεποίθηση και ακόμη περισσότερο θράσος, προσπάθησε να πουλήσει το γνωστό «ότι δηλώσεις, είσαι». Η ιστορία της όμως ευτυχώς απέδειξε περίτρανα, ότι όσο καλά και αν νομίζουμε ότι έχουμε προασπίσει το ψέμα και όσο και αν πιστεύουμε ότι αυτό δε θα βγει ποτέ στην επιφάνεια, τελικά πάντα έρχεται το πλήρωμα του χρόνου.

Δυστυχώς στις μέρες μας τείνει να επικρατεί το δήθεν σε όλα τα επίπεδα. Οι περισσότεροι άνθρωποι προσπαθούν να στήσουν μία δήθεν εικόνα και μία δήθεν ζωή, βασισμένη σε πρότυπα που εκείνοι θεωρούν επικρατούντα. Αδιαφορώντας για τις ανάγκες, τις δυνατότητες, τις ευκαιρίες και τα πραγματικά τους θέλω, προσπαθούν εναγωνίως να τα στριμώξουν όλα αυτά κάτω από μία δήθεν πραγματικότητα που θεωρούν, ότι θα τους δώσει την αναγνώριση και την ευτυχία που αυτοί ψάχνουν.

Πρώτα από όλα να πούμε ότι η αναγνώριση των άλλων δεν αρκεί από μόνη της για να μας χαρίσει μια ευτυχισμένη ζωή. Ίσα ίσα που αν δεν έχουμε καταφέρει μόνοι μας να αναγνωρίσουμε και να επιβραβεύσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό, κανένα σχόλιο όσο καλό και φαντασμαγορικό και αν φαίνεται δεν θα μας χαρίσει ποτέ πραγματική χαρά. Πολλώ μάλλον δε όταν ενδόμυχα γνωρίζουμε, ότι τα καλά σχόλια δεν απευθύνονται σε εμάς, ούτε σε αυτό που πραγματικά είμαστε, αλλά σε έναν ψεύτικο, κατασκευασμένο εαυτό.

Η δε αγωνία και η συνεχής προσπάθεια που καταβάλλει κάποιος αναγκαστικά για να διατηρήσει και να θρέφει μία ψεύτικη εικόνα, είναι από μόνη της τόσο εξουθενωτική και ψυχοφθόρα που δεν αφήνει κανένα απολύτως περιθώριο για χαρά, ευτυχία ή πραγματική αναγνώριση. Μέχρι που αναπόφευκτα όπως είπαμε, έρχεται η μέρα που όλο το ψεύτικο οικοδόμημα καταρρέει και μαζί και ο όποιος ψυχισμός του ατόμου.

Τόσος χρόνος, τόση προσπάθεια, τόση ένταση για να χτίσει κάποιος κάτι κενό. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι έχουν αναρωτηθεί άραγε, αν όλα τα παραπάνω τα είχαν αφιερώσει για να εξελίξουν, να αναγνωρίσουν και να προασπίσουν τον πραγματικό τους εαυτό, μήπως τελικά να έφταναν εκεί που ονειρεύονταν και ακόμη υψηλότερα; Σίγουρα η γρήγορη, εύκολη και εντυπωσιακή ανέλιξη, μαζί με την ενθουσιώδη αναγνώριση μπορεί να φαντάζει ως το ιδανικό για κάποιους ανθρώπους, αλλά στην πλειοψηφία των περιπτώσεων αυτοί είναι και οι άνθρωποι που θα πέσουν πιο γρήγορα και εκκωφαντικά στο κενό που οι ίδιοι έφτιαξαν.

Μία ζωή, μία καριέρα και ένας χαρακτήρας που χτίζονται αργά, μεθοδικά, προσεκτικά και με σεβασμό στον εαυτό μας αλλά και στους άλλους, είναι αυτά που όχι μόνο θα διατηρηθούν για περισσότερο χρόνο, αλλά και αυτά για τα οποία εν τέλει θα μας εκτιμήσουν και θα μας θαυμάσουν και οι άλλοι. Ότι λάμπει δεν είναι χρυσός, και αυτό ισχύει για οτιδήποτε δήθεν και ψεύτικο υπάρχει γύρω μας, ακόμη και για τους ανθρώπους. Μπορεί να χρειάζεται λίγο περισσότερο κόπο ή έτσι να νομίζει κανείς, όμως στην πραγματικότητα το αληθινό σε όλες τις εκφάνσεις του, είναι αυτό που τελικά κρατάει για πάντα.