Ανθρώπινες Σχέσεις, Ψυχική υγεία

Ας ξανασυστηθούμε με τον καλύτερο μας φίλο, τον εαυτό μας

Από την Αλίκη Τσίκα, 

Όσο προχωρούν οι μερες της καραντίνας, δυστυχώς θα συνειδητοποιήσουμε ότι θα γίνεται ολοένα και δυσκολότερο να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση με ψυχραιμία, χιούμορ και θετική διάθεση. Οι πρώτες fun αντιδράσεις, θα δώσουν τη θέση τους στην ανυπομονησία και τον εκνευρισμό και ο συνεχής βομβαρδισμός από δυσάρεστες ειδήσεις θα τροφοδοτήσει αναπόδραστα το φόβο και την ανασφάλεια.

Όπως σε ολες τις περιπτώσεις όμως, έτσι και σε αυτή υπάρχουν πάντα δύο επιλογές: Να δει κανείς το πρόβλημα σαν ευκαιρία ή το πρόβλημα σαν το χάος που φέρνει το τέλος του κόσμου. Επιλογή μας είναι να διαλέξουμε το πρώτο και να αρπάξουμε την ευκαιρία.

Διότι ευτυχώς τώρα έχουμε την ευκαιρία να πατήσουμε pause σε όλο το καθημερινό τρέξιμο και τις αναρίθμητες υποχρεώσεις, που δε μας αφήνουν το χρόνο και το περιθώριο να σκεφτούμε ουσιαστικά και βαθιά και να ακούσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό αλλά και τους γύρω μας.

Πολλές φορές ο εαυτός μας ουρλιάζει για να του δώσουμε λίγη παραπάνω προσοχή όμως επιλέγουμε συνεχώς να τον αφήνουμε στην άκρη και αγνοούμε επιδεικτικά όλα όσα θέλει να μας πει. Μας ζητάει βοήθεια, τον αγνοούμε. Μας ζητάει ξεκούραση, τον πιέζουμε να αποδώσει περισσότερο. Μας ζητάει θαλπωρή, ανοίγουμε την τηλεόραση και προσπαθούμε να κοιτάξουμε από την άλλη πλευρά. Του βάζουμε εμπόδια, περιορισμούς, τιμωρίες. Τον αμφισβητούμε και τον αφήνουμε να υπάρχει και να προσπαθεί χωρίς να του δώσουμε την παραμικρή προσοχή ή συγχώρεση ή αποδοχή ή απλώς να ακούσουμε όσα προσπαθεί να μας πει.

Ψάχνουμε να βρούμε αιτίες και δικαιολογίες για το «μη» και το «δεν μπορείς», «δεν είσαι ικανός», «πρόσεχε», αντί να βρούμε κίνητρα για να του δώσουμε ώθηση να ξαναπροσπαθήσει, να προχωρήσει, να ευχαριστήσει, να αγαπήσει, να εκφραστεί και να κάνει πράξη ότι ονειρεύεται.

Μιας λοιπόν και αυτήν τη φορά έχουμε αυτό το πολύτιμο αγαθό που λέγεται χρόνος, ας το αφιερώσουμε για να ξανασυστηθουμε με αυτόν τον άγνωστο που λέγεται «εαυτός». Ας σκεφτούμε αν τον εκτιμάμε όσο πρέπει ή αν τον τιμωρούμε χωρίς λόγο. Αν του επιτρέπουμε να κάνει λάθη και να τα διορθώνει με κατανόηση και αγάπη ή αν για κάθε λαθος τον καταδικάζουμε ακόμη πιο σκληρά. Αν έχουμε μάθει να τον αγαπάμε όπως είναι ή αν τον βάζουμε σε μια διαρκή και ανελέητη προσπάθεια κρίσης και αμφισβήτησης που απλώς στραγγίζει τα πάντα. Αν τον επιβραβεύουμε για κάθε προσπάθεια επιτυχημένη ή όχι δεν έχει καμία σημασία ή αν τον θεωρούμε απλώς «αναλώσιμο».

Τα προβλήματα υπάρχουν για να δίνουν ώθηση στις λύσεις και τις ευκαιρίες, να κινητοποιούν το μυαλό να κινηθεί σε πιο δημιουργικά μονοπάτια και να προσφέρουν αμέτρητα κίνητρα για δράση. Οπότε #staypositive γιατί είναι στάση ζωής και όχι επιλογή ανάγκης.