Είναι λίγο οξύμωρο το γεγονος ότι σήμερα επισήμως γιορτάζουμε την ελευθερία μας σαν έθνος, βιώνοντας μια κατάσταση στην οποία καλούμαστε έστω και προσωρινά και για καλό λόγο, να στερηθούμε την ατομική μας ελευθερία.
Είναι δεδομένο ότι πολλές φορές οι άνθρωποι για να εκτιμήσουμε κάτι μικρό ή μεγάλο, σημαντικό ή ασήμαντο, δυστυχώς πρέπει πρώτα να το χάσουμε. Και να που αυτή τη φορά καλούμαστε να χάσουμε κάτι που όλοι λίγο πολύ θεωρούμε δεδομένο, την ελευθερία. Δικαίωμα συνταγματικά κατοχυρωμένο και αδιαμφισβήτητο για πολλούς από εμάς που ζούμε στη δυτική πραγματικότητα. Για πολλούς ανθρώπους αυτό το δικαίωμα βέβαια εξακολουθεί να μην είναι τόσο αυτονόητο ακόμα και στις μέρες μας, όμως αυτό είναι κάτι που κανείς μας δεν είχε αναλογιστεί μέχρι και σήμερα.
Καθεστώτα, θρησκευτικές πεποιθήσεις και δογματισμοί, κρατούν πολλούς ανθρώπους μακριά από την ελευθερία, σε πολλά μήκη και πλάτη της γης, την ίδια στιγμή που εμείς γκρινιάζουμε ότι στερηθήκαμε την ελευθερία μας να πιούμε ποτό ή να πάμε βόλτα. Σαφώς ο υποχρεωτικός εγκλεισμός δεν είναι κάτι που υπολόγιζε κανείς ότι θα ζήσει στις μέρες μας, πολλώ μάλλον δε όταν θεωρούσε τη δυτική πραγματικότητα μια δεδομένη κατάσταση, όμως δεν είναι και το τέλος του κόσμου. Απλώς η πραγματικότητα έρχεται να μας διδάξει για μια ακόμη φορά ότι τελικά τίποτα δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένο, ότι οι αλλαγές ευχάριστες ή δυσάρεστες, μόνιμες ή παροδικές, δεν εξαρτώνται μόνο από εμάς.
Στη δεδομένη στιγμή η αλήθεια είναι ότι δεν διαβάζουμε την ιστορία αλλά τη ζούμε και καλούμαστε να τη γράψουμε εμείς οι ίδιοι. Κάθε χρόνο τέτοια μέρα γιορτάζαμε την ιστορία που έζησαν και έγραψαν κάποιοι άλλοι για εμάς. Ιστορία που άλλοι ήξεραν, άλλοι αδιαφορούσαν να μάθουν, άλλοι τη θεωρούσαν πολύ μακρινή για να τους ακουμπήσει και άλλοι απλώς προσπερνούσαν. Φέτος όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά.
Λάθη είναι σίγουρο ότι θα γίνουν, οι ακριβείς συνέπειες δεν μπορούν να προβλεφθούν ακόμα από κανέναν μας και η επόμενη μέρα όσο καλή προετοιμασία και να γίνει, στην παρούσα κατάσταση είναι κάτι που δεν προγραμματίζεται με αυστηρούς και προδιαγεγραμμένους όρους. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν είμαστε οι πρώτοι ούτε οι τελευταίοι που βαδίζουμε σε αχαρτογράφητα νερά, υπήρξαν πολλοί πριν από εμάς και σίγουρα θα υπάρξουν και άλλοι μετά από εμάς.
Οπότε ας κρατήσουμε την ψυχραιμία μας και ας μάθουμε ότι τίποτα δεν θεωρείται δεδομένο σε καμία ιστορική στιγμή της ανθρωπότητας. Πάντα θα υπάρχουν προκλήσεις, αλλά πάντα θα υπάρχουν και ευκαιρίες. Και όπως έχει αποδείξει η ιστορία, η ζωή θα συνεχιστεί!
Ονομάζομαι Κέλλυ Ιωάννου. Είμαι Υπ. Διδάκτωρ Ψηφιακής Εγκληματολογίας και Τrauma Coach. Ως Διευθύντρια του CSI Institute, υποστηρίζω θερμά το όραμα του Ινστιτούτου που προάγει εκπαιδευτικούς και κοινωφελείς σκοπούς όπως την πρόληψη και την αντιμετώπιση θεμάτων ασφαλείας στο διαδίκτυο. Διαθέτω κλινική εμπειρία στον τομέα του Hλεκτρονικού Τραύματος (εξαρτήσεις από διαδίκτυο/ διαδικτυακούς εκβιασμούς, εκφοβισμούς, παρενοχλήσεις κ.ο.κ) και είμαι ιδρύτρια του Traumahelp, του μοναδικού κέντρου στην Ελλάδα για τη θεραπεία και την αποκατάσταση του ηλεκτρονικού τραύματος.