Γράφει η Ελένη Κυπρίδη, φοιτήτρια ψυχολογίας
Με μία αναδρομή στο παρελθόν είναι δυνατόν να διακρίνει κανείς τις απόψεις και τους ενδοιασμούς που έχουν δημιουργηθεί γύρω από το διαζύγιο. Το άκουσμα της λέξης διαζύγιο δημιουργεί στην συνείδηση των παλαιότερων γενεών την εντύπωση ότι πρόκειται για «έγκλημα» που διέπραξαν οι δύο σύζυγοι.
Θεωρείται βάσει των προκαταλήψεων που κυριαρχούσαν εκείνη την εποχή και σύμφωνα με τις θεϊκές τους πεποιθήσεις, αμαρτία ενάντια στον θεό. Ωστόσο όλα αυτά είναι μία πρώτη επιφανειακή άποψη που δημιουργείται εξαιτίας των ενεργειών που υποψιάζεται ο κόσμος ότι οδήγησαν ένα ζευγάρι σε αυτήν την απόφαση. Σπάνια όμως διερευνούν ένα τέτοιο φλέγον ζήτημα πιο ολοκληρωμένα ώστε να αποφεύγεται η στυγνή αντιμετώπιση της πραγματικότητας.
Το ότι δύο άνθρωποι αποφασίζουν να ενώσουν ,με τα δεσμά του γάμου, τις ζωές τους, δεν καθιστά απαραίτητο ότι η σύνδεση που οδήγησε τους προηγούμενους σ’ αυτήν την απόφαση μπορεί να διαρκέσει για πάντα. Πώς είναι δυνατόν μάλιστα να μιλάμε για ένα τέτοιο ζήτημα με απόλυτη σιγουριά, όταν ειδικά στην εποχή μας η συμβίωση και η συνεννόηση μεταξύ δύο ανθρώπων, με εντελώς διαφορετική ιδιοσυγκρασία και τρόπο σκέψης, είναι εξαιρετικά δύσκολη έως αδύνατη; Έτσι για κάποιους η απόφαση του διαζυγίου θεωρείται λύτρωση για κάποιους όμως παράπτωμα.
Οι δεύτεροι βέβαια δεν μπορούν να κατανοήσουν, ότι το να παραμένουν δύο σύζυγοι μαζί χωρίς να μεσολαβεί ο συνδετικός κρίκος, όπως είναι οι αξίες της αγάπης και του σεβασμού, είναι μία αρρωστημένη κατάσταση παρά υγιής για την ψυχική υγεία και των δύο. Το ότι επικαλούνται τα παιδιά ως βασική αιτία αποφυγής του χωρισμού είναι μία δικαιολογία που επαναλαμβάνεται ακόμη και σήμερα εν αγνοία των ίδιων των τέκνων τα οποία και δεν διερωτούνται. Δηλαδή τις περισσότερες φορές είναι καλύτερα τα παιδιά να διαμένουν σε ένα περιβάλλον χωρίς τσακωμούς και εντάσεις, με τον έναν από τους δύο γονείς, παρά να διαπερνά η άσχημη ψυχική κατάσταση των γονιών στα παιδιά εξαιτίας του εγωισμού των πρώτων να πάρουν διαζύγιο.
Γιατί πώς αλλιώς θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αυτό που κρατάει τους γονείς ενωμένους, όταν τα κύρια υπόβαθρα της σχέσης τους έχουν γκρεμιστεί, πέρα από εγωισμό; Το μειονέκτημα σε αυτήν την υπόθεση είναι ότι ακόμη και σήμερα , παρά το πέρασμα των αιώνων και την εξέλιξη των ανθρώπων υπάρχουν αρκετοί που διατηρούν τέτοιου είδους απόψεις και παραμένουν οπισθοδρομικοί.
Ονομάζομαι Κέλλυ Ιωάννου. Είμαι Υπ. Διδάκτωρ Ψηφιακής Εγκληματολογίας και Τrauma Coach. Ως Διευθύντρια του CSI Institute, υποστηρίζω θερμά το όραμα του Ινστιτούτου που προάγει εκπαιδευτικούς και κοινωφελείς σκοπούς όπως την πρόληψη και την αντιμετώπιση θεμάτων ασφαλείας στο διαδίκτυο. Διαθέτω κλινική εμπειρία στον τομέα του Hλεκτρονικού Τραύματος (εξαρτήσεις από διαδίκτυο/ διαδικτυακούς εκβιασμούς, εκφοβισμούς, παρενοχλήσεις κ.ο.κ) και είμαι ιδρύτρια του Traumahelp, του μοναδικού κέντρου στην Ελλάδα για τη θεραπεία και την αποκατάσταση του ηλεκτρονικού τραύματος.